Categorie: ZINGmagazine

Zing Magazine 35 is verschenen op 14 oktober. In dit nummer:

 Wie wordt Koor van het Jaar 2010?

Op zaterdag 27 november strijden negen koren in Musis Sacrum Arnhem om de titel Koor van het jaar 2010. Zing Magazine stelt de kandidaten nog even voor. Koorwedstrijden: meedoen geeft een kick!

Weleens gedacht om mee te doen aan een koorwedstrijd?Hoe zit het met de animo voor concoursen en festivals bij ons en in onze buurlanden?

EVTS: Iedereen kan alles zingen Wat gebeurt er precies van binnen als je zingt? Elke Jansen volgde een cursus Estill Voice Training System en sprak met cursusleider Alberto ter Doest. ‘Door EVTS heb ik meer controle over mijn stem gekregen.’

Het Sweelinck Monument Harry van der Kamp leverde een prestatie van formaat. Met het Gesualdo Consort Amsterdam nam hij het complete vocale werk op van Jan Pieterszoon Sweelinck. Zeventien cd’s en zes boeken. ‘Het bijzondere is dat hij werkte met bestaande melodieën maar het toch presteerde om er vrije composities van te maken.’

Bezieling en dagelijks brood In Kaliningrad, een Russische enclave ingeklemd tussen Polen en Litouwen, houdt een klein koor van beroepszangers de Russisch-orthodoxe koortraditie in stand. Prachtig, die bezieling, maar brood op de plank is ook belangrijk. Hoe knopen de zangers de eindjes aan elkaar?

Verder in dit nummer Brandende Kwestie: Kansen voor het onderwijs en voor de amateurkunst, De Kunst van het Programmeren, Baritons en bassen in alle kleuren, Agenda, concert- en meezingtips, workshops en cd’s, De Nazit

PS. En een oproep om te protesteren tegen de plannen van de nieuwe regering om het Muziekcentrum van de Omroep botweg en zonder argumentatie af te schaffen. Op www.mco.nl kunt u reageren. Zing Magazine houdt u op de hoogte van verdere acties.

Het volgende nummer van Zing Magazine verschijnt op 16 december 2010.

Sinds vanmiddag mag ik het wereldkundig maken: ik zit in de redactie van Zing Magazine:  "een tweemaandelijk magazine voor iedereen die van zingen houdt".

In de zomer van 2008 mailde de hoofdredacteur me dat ze toevallig op mijn weblog was beland. Ze was zo enthousiast over mijn verhalen dat ze  graag wou dat ik de columns voor het komen jaar zou gaan verzorgen. Daar hoefde ik niet zo lang over na te denken. Erg leuk om te doen en ik heb altijd wel iets om over te schrijven vanuit mijn werk als koordirigent.

Op een of andere manier werd ik ineens nog meer gevraagd voor schrijfopdrachten. Een stukje over inzingen in het blad Continuo, een spoedopdracht voor het blad Vocaal, een artikel over de Eric Ericson Masterclass voor het bulletin van de IFCM en het maken van het weblog voor Europa Cantat Utrecht. Hele leuke opdrachten. Er ineens was daar na de zomervakantie de vraag of ik wou solliciteren voor een plek in de redactie van Zing Magazine. Daar hoefde ik ook niet lang over na te denken. Dat heb ik met succes doorstaan. Er leuk, ik heb er zin in en jullie horen vast meer van mij hierover.

En dat alles door een toevallige blik op mijn weblog!

Had ik voor de zomervakantie toch helemaal vergeten mijn derde column van Zing Magazine online te zetten? Bij deze!

Joehoe

Klik… Huh? Het is ineens verdacht stil in het parochiehuis. Ik roep heel hard“joehoe”, sta op, trek de wc door en fatsoeneer snel mijn concertkleding. Eenheel gedoe maar ik wil toch niet het risico nemen dat straks in de kerk de boelniet goed zit. Ik was mijn handen, werp een laatste blik in de spiegel en doede deur naar de gang open. Het zal toch niet waar zijn? In het donker zoek ikme een weg naar de buitendeur. Ja hoor, dicht! We zijn in Ootmarsum en over eenpaar minuten begint het kerstconcert waar we het gastkoor zijn. De begeleidersvan het Stadsjongenskoor controleren voor vertrek altijd de toiletten maar dusniet die van de dames, dat blijkt nu. Waarschijnlijk denken ze dat ik al in dekerk ben. Ik loop naar de zaal waar we hebben ingezongen, pak mijn concertmapen stemvork. Hoe kom ik hier nou uit? Opbellen heeft geen zin, iedereen heeftnu zijn mobiel al uitgezet. Ik kijk omme heen en zie zo’n oude houten deur. Misschien is dat er een die je door hetslot kunt drukken. Met een flinke schouderduw krijg ik de deur open en ik benbuiten aan de achterkant van het gebouw. Ik loop naar de straat maar bencompleet mijn oriëntatie kwijt. Waar is nou toch die kerk? Ik voel mijn hartsteeds sneller kloppen, het is acht uur en ik hoor de klokken luiden. Aan deeerste de beste persoon die ik tegenkom vraag ik de weg. Natuurlijk ben ik alverkeerd gelopen en haastje-repje ren ik op mijn hoge hakken door de donkeresteegjes van Ootmarsum. In de kerk aangekomen zie ik de jongens al keurig klaarstaan. Een van de leden van de concertcommissie kijkt vragend: waar komt dienou vandaan? Ik zucht een keer diep, loop het podium op en begin het concert

De nieuwe Zing Magazine is uit met daarin alweer mijn laatste column. Best jammer want ik vond  het heel  erg leuk om de columns te maken. Van te voren had ik gekozen om ze alle vier over mijn werk bij het Stadsjongenskoor Oldenzaal te schrijven. Ik heb erg veel leuke reacties op gehad, vooral van voor mij totaal onbekende mensen. Vaak gingen de reacties  andere over het feit dat ik durfde te schrijven over dingen die niet goed gaan. Tsja, er gaat erg zo vaak iets niet goed! In mijn laatste column gebeurt er iets zeer pijnlijks maar met een redelijk happy end!

Eenarmige dirigent

"Er zit een scheurtje in je elleboog, we moeten toch even gipsen” zegt deverpleegkundige van de Eerste Hulp. ‘t Is toch niet waar denk ik, maar ik laat het gelaten over me heen komen want ik verga van de pijn. Toen ik gisteravond van de fiets viel dacht ik maar aanéén ding: aanstaande zondag. Het Stadsjongenskoor bestaat 90 jaar en geeft daneen groot concert. We zijn al maanden aan het voorbereiden en nu vijf dagenvoor het hele gebeuren… Tot mijn afgrijzen gaat mijn hele linkerarm vanafmijn vingers tot ver boven mijn elleboog in het gips en een uur later sta ikbuiten. Thuis bel ik de voorzitter en vertel hem dat ik alle taken overdraag maardat ik het concert wel ga dirigeren, met één arm. De dagen daarna zijn derepetities zwaar en onwennig voor mij als eenarmige dirigent. Ik moet nieuwemanieren moet zoeken om te laten zien wat ik wil. Op de dag van het concert benik moe. Mijn nek doet pijn, mijn rug en benen. Maar de jongens geven meenergie. Staan de hele dag klaar om me te helpen: dragen mijn tas, zetten de standaardklaar, glaasje water, stoel, helpen me in en uit mijn jas… Tijdens het concert kijkt het koor met groteconcentratie naar wat ik doe. Wat mis ik mijn linkerarm! Hij moet de inzettenaangeven, crescendo’s maken, het haar uit mijn gezicht strijken, accenten geven, muzikalelijnen sturen en de bladzijden omslaan. Ik merk dat links en rechts gewend zijnom samen te werken, ze kunnen niet zonder elkaar. Mijn ogen en mond nemen overwat links niet kan. Wat een uitzonderlijk expressief concert! Na afloop is ereen stamppotbuffet. Ook dat wordt voor me opgeschept en de worst in plakjesgesneden. Maar het feest gaat totaal aan mij voorbij. De dag daarna gaat hetgips er af.

Sinds begin dit jaar schrijft ik de columns voor Zing Magazine, een tweemaandelijks vakblad voor (amateur) zangers, dirigenten en docenten. De tweede column is inmiddeld gepubliceerd.

‘Tsjonge, wat een applaus kregen we, het leek wel nooit testoppen’. Fluisterend en giechelend lopen de jongens door de catacomben van hetObceni Dum in Praag de weg terug naar hun kleedkamer. We doen mee aan eenkorenfestival en hebben net een concert gegeven in de prachtige Smetenazaal. ‘Hoordeje dat Bravo na het laatste lied? Hetpubliek ging zelfs staan…’. Met 14 jongens in de leeftijd van 15 tot 25 jaar opconcertreis naar Praag: dat staat garant voor korte nachten, behoorlijkehoeveelheden pils, veel plezier maar dus ook een heel goed concert opzondagochtend! Ik ben beretrots op de heren en ik hoor ze nu bulderend lachenin de kleedkamer naast de mijne. Ik geniet van de opgewonden stemming en ik schopmijn pumps uit. Ik heb het bloedheet, verlos mezelf van de panty en begin metomkleden. Ik sta net in mijn hemd als ineens de deur wagenwijd open gaat: ‘Oh, excusez- moi madame!’ en de man graaitnaar zijn colbert dat op een haakje hangt. Gelukkig heb ik mijn rok nog aan enin mijn gebrekkige Frans zeg ik dat het niet zo erg is. De man gaat over in hetEngels ‘Excellent work you do with your choir!’ . Verbaasd bedank ik hem voorhet compliment en hij gaat verder “You create such a nice relaxed sound withthe boys’. Van de weeromstuit begin ik Duits te praten en hij vervolgt met: ‘Esist so wichtig das Junge Männer singen heutzutage’. Ik besluit, ondanks dat ikschaars gekleed ben, toch maar op ’m af te lopen en hem een hand te geven. ‘You are a conductor too?’ vraag ik uitbeleefdheid. ‘Oh yes, nice to meet you’ zegt de man ‘I’m Denis Rouger, memberof the jury.’ Hij trekt zijn colbert aan, sluit de deur en laat mij sprakeloosachter.

Tijdens de zomervakantie van 2008 kreeg ik een intrigerend mailtje. De hoofdredacteur van Zing Magazine was viavia op mijn weblog gekomen en vraagt me om van gedachten wisselen over devraag of ik columns of artikelen voor het blad wilschrijven.  Zing Magazine is een tweemaandelijks vakblad voor (amateur)zangers, dirigenten en docenten. Daar heb ik dus meteen op gereageerd en in de nieuwste jaargang schrijf ik de column Solo voor Zing Magazine. Het is niet gemakkelijk om in pakweg 300 woorden iets te schrijven maar de eerste column is al gepubliceerd. Ik ben er erg trots op:

Guus
Wat een grandioze ervaring! Het Stadsjongenskoor Oldenzaalzingt in de opera Boris Godoenov van de Nationale Reisopera en reist langs allegrote theaters in Nederland. Vandaag is de laatste voorstelling in Den Bosch enwe mogen mee het podium op voor het slotapplaus. Bij de opera heerst eenijzeren discipline. Ook het slotapplaus is dus goed geoefend: op één lijnstaan, naar voren, naar achteren… Volgens afspraak ga ik met de jongens alvastbij de trap staan om achter het grote koor aan naar boven te gaan. Maar waar ishet grote koor? Door de speaker klinkt:Mariette en jongenskoor klaar staan voor applaus. Ik ga met de jongens toch viade trap naar boven: verkeerde kant toneel?! Hup, naar beneden, via een anderetrap naar boven, weg hier met diejongens, weer naar beneden, via de foyer, rennen, trap op… Eindelijk zijn wegoed. Dan ineens: Bammm dengedengedeng! We duiken ineen en met de vingers in deoren kijken we elkaar verschrikt aan. Staan we toch pal naast de klokken en degrote gong. Hoe is het mogelijk, normaal staan deze toch zo ver mogelijk vanhet toneel vandaan? Ik weet wat er nu volgt: Boris sterft en wat over blijft isalleen maar stilte… In dit decrescendo hoor ik ineens een ander geluid. Ikkijk snel om me heen. Het is de acht jarige Guus, helemaal in paniek en hijgilt het uit. Wat te doen? De opera eindigt immers pianissimo! Ik til Guus op,doe een hand voor zijn mond, ren met hem de kelder in en sluit de deur. Daarmag Guus zich eindelijk helemaal laten gaan: Ik wil naar mama toe! Wat eenfeestelijke afsluiting had moeten zijn eindigt voor Guus in mineur. Maar wateen wilskracht! Even later rent hij toch het podium op voor het applaus. Keurigop één lijn met de andere jongens, de tranen biggelen nog over zijn wangen.