Categorie: Overig

Vanmorgen lopend boodschappen gedaan. Met de auto leek ons niet zo verstandig.

Eerst even onszelf uitgraven.

Zo de weg is vrij.

Het was flink ploegen door de sneeuw.

Jonge aanplant in het “vuurwerk rampgebied”

Het was ook ronduit gevaarlijk. Dikke takken braken af. De brandweer moest voortdurend uitrukken.

Achter ons huis is het sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw.

Zojuist tegen beter weten in samen met Egbert een kleine poging gewaagd de trein van Enschede naar Hengelo te nemen. Ivette zou immer voor het eerst de sopraansolo partijen in het Weihnachtsoratorium van Bach zingen in de Stadhuishal van Hengelo. Ivette had zelf nog vanuit de trein gebeld rond 17.00 uur, dus dat zat nog goed! Zelf zag ik het niet zo zitten om te gaan, maar omdat er vanwege de sneeuwval al zoveel van haar familie niet kon komen, had ik al een heel klein beetje besloten dat wanneer er ècht treinen zouden rijden, ik ook mee zou gaan. Het midden op een kruispunt gestrande busje van Connexxion voorspelde echter niet veel goeds. *Op dit moment valt de straatverlichting weer uit* Het was echt ploegen door de sneeuw op weg naar het station. Op de singel stond het verkeer compleet vast. Een automobilist vertelde dat hij om 16.00 uur vanmiddag vertrokken was uit Oldenzaal en op weg was naar huis. Op dat moment was het 18.30 uur en had hij twee en een half uur gedaan over 8 kilometer… Wij waren natuurlijk lopend, dat leek ons sneller gaan dan met de auto. Eenmaal aangekomen in het station stond het daar natuurlijk vol met wachtende mensen. We besloten nog maar een keer te bellen maar het systeem was telkens overbelast. Uit eindelijk kregen we iemand te pakken en die kon ons vertellen dat het concert toch was afgelast. Arme Ivette, zo hard gestudeerd en er zo naar toe geleefd!!! Ook vreselijk voor het koor, het orkest en de dirigent. * Op dit moment is de straatverlichting weer aan en staan een paar mensen weer een auto te duwen buiten die zich heeft vastgereden* Dan maar weer terug naar huis en dat leverde een mooie sneeuwwandeling op. De straatverlichting was inmiddels uitgevallen.
Het leverde dus ook een paar mooie plaatjes op.
Er is bij ons een behoorlijk pak sneeuw gevallen. Dit is goed te zien op de volgende foto. De laatste meting bij ons achter het huis was 17 centimeter. Het zal morgen ook ongetwijfeld een enorme zooi geven. Gelukkig hoef ik een keer nergens heen!
Mijn vader geniet als weerdeskundige nog eens extra van zulk weer. Hij vertelde me net nog even dat er sinds 1968 niet zoveel sneeuw is gevallen. Hij heeft diverse kranten aan de telefoon gehad en de mailtjes met verhalen en foto’s stromen bij hem binnen. Hij had ook al mensen gesproken die de auto langs de kant hadden gezet en te voet van Enschede naar Losser zijn gegaan. Zelf sprak ik ook een man die met de fiets aan de hand van Hengelo naar Enschede was gelopen. Hij had er ongeveer anderhalf uur over gedaan. Het is echter heel gevaarlijk op de weg. We horen voordurend sirenes van de brandweer. Ik heb onderweg zoveel dikke takken op straat zien liggen en wij kunnen vanuit ons huis zien en horen hoe de takken van de eik die achter het rijksmuseum staat afknappen. Ben blij dat ik thuis zit en niet ergens in de auto in een file… Ik neem zo een lekker wijntje, ik kom de avond wel door!

Afgelopen maandag opnieuw naar het ziekenhuis geweest voor mijn arm. Op de fiets! Ik had een paar dagen geleden al voorzichtig proberen te fietsen en dat ging redelijk. Drukke kruispunten doe ik maar even lopend met de fiets aan de hand. Op en af stappen gaat ook wat lastig maar waar een wil is, is een weg. De arts vond dat het herstel snel ging en dat ik maar goed moest oefenen om alle bewegingen weer te kunnen maken. Ik mocht ‘m nog niet zwaar belasten maar ik moet wel zorgen dat alles weer soepel gaat. Volgende week begin ik met fysiotherapie. Afgelopen dinsdag ook weer auto gereden en behalve parkeren gaat ook dat weer redelijk.

Dirigeren gaat nog niet echt lekker maar ik laat de arm zoveel mogelijk ‘meezwaaien’. Blaadjes omslaan kan ook weer, gelukkig dat scheelt zoveel! Inzetten aangeven gaat gewoon niet omdat juist de beweging van het ‘tikpunt’ nog pijn doet. Ook de kantelbeweging gaat nog niet dus van een crescendo aangeven is nog geen sprake. Op de piano kan ik al weer een simpel baslijntje spelen en volgens mij is pianospelen nu ook gewoon een goede oefening.

Verder gaan simpele dingen als lenzen indoen, haren wassen, in de neus peuteren, op je hoofd krabben, telefoon aan je oor houden en met mes en vork eten nog erg lastig. Ik voel me net de discuswerper uit Asterix: een zeer gespierde rechterarm en een heel slap dun linkerarmpje.

Reden dat ik niet toe kom aan mijn verslag van Schiermonnikoog is omdat er gewoon een stapel achterstallig werk ligt. Zo kan ik eindelijk weer mijn administratie doen en dat was nodig! Helaas ben ik er nog niet doorheen en moeten jullie wachten…

Even kijken of ik nog een foto heb.

Ik weet even niet meer hoe deze struik heet, maar degene die mee zijn geweest op excursie weten het vast wel. Er zat veel vitamine in!

Nauwelijks bijgekomen van de after-party van het concert van het Stadsjongenskoor mocht ik afgelopen week weer naar het ziekenhuis met mijn arm. Daar kwam ik in een behandelkamer, het leek wel lopendebandwerk. Iedereen daar had wel een gipsarm, enkel of been. Wel vier patienten werden tegelijk geholpen. Zorgvuldig werd mijn gips er afgeknipt. Oh, wat een heerlijkheid!!! De dokter keek even naar mijn zielige armpje, daarna in mijn dossier en zei dat ik meteen moest beginnen met oefenen. Geen gips meer maar voorzichtig buigen en strekken tot de pijngrens!

Opgetogen liep ik naar huis, maar ook wat onzeker. Want, wat kan ik nu wel en wat niet. De eerste paar dagen heb ik het nog erg rustig aan gedaan maar ik merkte al snel dat ik ongemerkt ook weer gewone bewegingen kon maken. Soms ga ik daarmee de fout in zoals die keer dat ik met mijn rechterhand de koelkastdeur open maakte en zomaar met links een fles witte wijn wou pakken…. Auw!

Wel is het me deze week gelukt om weer wat troep op mijn bureau op te ruimen. Ook kon ik de bladmuziek niet in de hoesjes en mappen krijgen en heb alles maar op een stapel gedonderd. Ik moest immers een concertmap maken… een zooi werd het! Ook de mappen en boeken kreeg ik niet meer in de kast, ik moest opassen dat ik daar weer niet over struikelde. Overal lag wel wat. Dit gold ook voor de was. De afwas wordt nu al bijna twee weken iedere dag door Egbert gedaan: hulde! Ook koken doet hij, boodschappen, voor chauffeur spelen en hij blijft maar lief en aardig! Dit terwijl hij het WK dammen in Amsterdam verslaat voor de Volkskrant.

Maar volgens één van de vele fysiotherapeuten die ik in mijn koren heb moet ik veel méér proberen, “kan geen kwaad” zegt Hedwig. Dat is erg mooi, ik ga mijn best doen. Ik zou al zo blij zijn als ik met links weer de blaadjes van mijn partituur kon omslaan. Aanstaand weekend heb ik alweer een concert op Schiermonnikoog met de Kringzingers in het kader van het 15 jarig bestaan van dit personeelskoor van de Universiteit Twente. Het zou fijn zijn als ik dan weer wat verder was.

Typen met links voelt nog niet goed. De shifttoets indrukken gaat nu weer. Voor de rest typ ik dit bericht met slechts één vinger.

Gisteravond toen ik van een repetitie kwam wou ik stoppen voor een stoplicht. Ik wou mijn linkervoet op de stoeprand zetten maar bleef met mijn hak achter het pedaal hangen. Hopla daar ging ik! Over de vluchtheuvel viel ik met mijn volle gewicht op mijn linkerarm arm op straat. Terwijl ik viel dacht ik al aan het concert van zondag met het Stadsjongenskoor. Ik voelde me meteen naar, maar krabbelde stoer overeind. Er stond nog een meisje voor het stoplicht en zij heeft mij wel drie maal gevraagd of het wel goed met me ging. “Ik kan zo iemand voor u opbellen, mevrouw”. Ook dat bood ze wel twee maal aan. Reuze aardig van dat meisje! Zo goed en kwaad als het ging ben ik weer op de fiets gestapt en naar huis gegaan. Ondertussen voelde ik wel dat er iets echt niet goed was maar ik hield me groot. Eenmaal thuis met Egbert overlegd dat we vanochtend naar de huisarts zouden gaan als de pijn niet minder was. Je wilt ook gewoon dat het niets is. Ik heb zo’n volle agenda deze week. Het mocht gewoon niets ergs zijn. Wonder boven wonder heb ik redelijk maar kort geslapen. Toch verrekte ik van de pijn toen ik wakker werd.

Vanmorgen na onderzoek direct vanaf de huisarts naar het ziekenhuis gegaan voor foto’s. Na zeer lang wachten bleek dat ik een fractuur in het radiuskopje had en dat ik in het gips moest. Voor het eerst van mijn leven heb ik iets gebroken en dan uitgerekend in een week vol belangrijke dingen. Boven- en onderarm in het gips… Zegt de mevrouw van de gipskamer: “Toch niet dat koor uit Oldenzaal waar zoveel over in de krant staat”. Ik zeg: “Lees de krant maar goed deze en volgende week, deze gipsarm haalt de krant zeker”. Eigenlijk had ik al snel besloten om alle activiteiten van deze week af te bellen en me alleen maar te concentreren op het concert van aanstaande zondag. Ik ga het jubileumconcert van het Stadsjongenskoor dus met één arm dirigeren. Ik heb er zo hard voor gewerkt, dit laat ik niet voorbij gaan! De rest van de middag en avond heb ik alleen maar zitten te bellen om dingen te regelen. De leukste en opbeurendste reactie kwam van Aartje, de vaste pianist van het jongenskoor. “Dat gaat gewoon hartstikke goed zondag! We fiksen het wel samen!”

Voorlopig ben ik echter nog niet uit het gips en volledig afhankelijk van de zeer goede zorgen Egbert. Dat voelt in ieder geval goed !