Gisteravond toen ik van een repetitie kwam wou ik stoppen voor een stoplicht. Ik wou mijn linkervoet op de stoeprand zetten maar bleef met mijn hak achter het pedaal hangen. Hopla daar ging ik! Over de vluchtheuvel viel ik met mijn volle gewicht op mijn linkerarm arm op straat. Terwijl ik viel dacht ik al aan het concert van zondag met het Stadsjongenskoor. Ik voelde me meteen naar, maar krabbelde stoer overeind. Er stond nog een meisje voor het stoplicht en zij heeft mij wel drie maal gevraagd of het wel goed met me ging. “Ik kan zo iemand voor u opbellen, mevrouw”. Ook dat bood ze wel twee maal aan. Reuze aardig van dat meisje! Zo goed en kwaad als het ging ben ik weer op de fiets gestapt en naar huis gegaan. Ondertussen voelde ik wel dat er iets echt niet goed was maar ik hield me groot. Eenmaal thuis met Egbert overlegd dat we vanochtend naar de huisarts zouden gaan als de pijn niet minder was. Je wilt ook gewoon dat het niets is. Ik heb zo’n volle agenda deze week. Het mocht gewoon niets ergs zijn. Wonder boven wonder heb ik redelijk maar kort geslapen. Toch verrekte ik van de pijn toen ik wakker werd.
Vanmorgen na onderzoek direct vanaf de huisarts naar het ziekenhuis gegaan voor foto’s. Na zeer lang wachten bleek dat ik een fractuur in het radiuskopje had en dat ik in het gips moest. Voor het eerst van mijn leven heb ik iets gebroken en dan uitgerekend in een week vol belangrijke dingen. Boven- en onderarm in het gips… Zegt de mevrouw van de gipskamer: “Toch niet dat koor uit Oldenzaal waar zoveel over in de krant staat”. Ik zeg: “Lees de krant maar goed deze en volgende week, deze gipsarm haalt de krant zeker”. Eigenlijk had ik al snel besloten om alle activiteiten van deze week af te bellen en me alleen maar te concentreren op het concert van aanstaande zondag. Ik ga het jubileumconcert van het Stadsjongenskoor dus met één arm dirigeren. Ik heb er zo hard voor gewerkt, dit laat ik niet voorbij gaan! De rest van de middag en avond heb ik alleen maar zitten te bellen om dingen te regelen. De leukste en opbeurendste reactie kwam van Aartje, de vaste pianist van het jongenskoor. “Dat gaat gewoon hartstikke goed zondag! We fiksen het wel samen!”
Voorlopig ben ik echter nog niet uit het gips en volledig afhankelijk van de zeer goede zorgen Egbert. Dat voelt in ieder geval goed !
