Uiteindelijk blijkt 30.4% van de lezers van mijn weblog een deuntjete kunnen fluiten van de Franse componist Francis Poulenc. Dat pleit enorm voor mijn lezers, want de muziek van Poulenc is niet makkelijk! De 42.2% die het niet kan moet niet wanhopen. Misschien lukt het na het lezen van dit logje lukt het wel! Poulenc is een van mijn favoriete componisten en ik kan zijn muziek herkennen aan zijn typische harmonieën en melodische wendingen. Poulenc is een man van uitersten. In zijn muziek hoor niet alleen veel brutaliteit en humor, maar ook veel diepgang en ernst.
Als zoon van een katholiek en rijk zakenman werd Poulenc geacht een gedegen conservatorium-opleiding te gaan volgen.Toen zijn vader in 1917 stierf, stopte hij echter direct met het conservatoriumen begon te rebelleren tegen het Franse muzikale establishment en de katholiekeleer. Poulenc werd dan ook vooral in zijn begin periode enfant terriblede la musique françiase genoemd. Als componist behoort Poulenc tot de Groupe des Six. Dit is een groepFranse componisten die in de jaren twintig van de20 e eeuw streefde naar meer eenvoud in de muziek. Ze hadden een afkeer van het wazige componerenvan de impressionisten en wilden terug naar duidelijkheid en eenvoud. Ook vonden ze inspiratie in dejazzmuziek en Zuid-Amerikaanse dansmuziek en voelden ze verwantschap metsurrealistische schrijvers als Jean Cocteau.
(Un soir de neige)
Poulenc heeft zijn hele leven in Parijs gewoond en gewerkt,ook tijdens de Tweede Wereldoorlog. Van de koorwerken die hij vlak voor hetuitbreken van tweede wereldoorlog schreef gaat al een sombere dreiging uit.Tijdens de oorlog schreef hij een aantal belangrijke koorwerken op tekst van desurrealistische dichter Paul Éluard. Ter ere van het verzet schreef hij hetindrukwekkende Figure Humaine met het verbijsterend mooie Liberté aan het slot. Het overwegend sombere Un soir de neige heeft hij geschreven in 1944. Iedereen die het boek Sneeuw van Pamuk heeft gelezen, moet ook maar eens naar dit stuk luisteren. De sneeuw, de kou, de dode takken zijn metaforen voor de wanhoop en de ellende van de oorlog . Poulenc herdacht heteinde van de tweede wereldoorlog in 1945 met de Chansons Françaises. Acht korte, luchtigeen zeer charmante Franse volksliederen.
Een van de meest dramatische muziekstukken die ik ken is de finale van de opera Les dialogues des Carmelites uit 1953. Een groep Carmelitessen wordt tijdens de Franse Revolutie ter dood veroordeeld. Luister en huiver!
