‘Mariette, ik heb een probleem”. Fabian, 9 jaar, kijkt me met angstige ogen aan.’Ik ga daar niet naar binnen, ik ga dat echt niet doen hoor!” Het is me duidelijk dat Fabian niet gaat zingen vanavond. ‘Wat is er dan aan de hand’ vraag ik hem. ‘Nou, ik kan echt niet tegen harde geluiden, daar word ik heel erg bang van’ . Het Stadsjongenskoor Oldenzaal geeft een kerstconcert samen met de St. Joseph Harmonie en de eerste tutti repetitie staat op het punt te beginnen. Nu weet ik dat Hafa orkesten veel geluid produceren maar dat kinderen er bang voor zijn heb ik nog niet eerder meegemaakt. Fabian blijft dus op de gang en kijkt af en toe door het raam. Tijdens geen enkele repetitie daarna krijgen we Fabian zover dat hij mee zingt. De generale repetitie is op de dag van het concert in de kerk. De mannen van het orkest zijn druk bezig het podium op te bouwen. Er is nog geen instrument te zien. Fabian komt binnen met grote gele herriestoppers in zijn oren. Tijdens het inzingen en de stukken die we met het koor alleen doen heeft hij niet in de gaten dat het orkest zich achter het koor aan het opstellen is. Als het moment aangebroken is en we het lied met het orkest gaan oefenen zie ik zijn twijfel. Hij kijkt voortdurend achterom, dan weer naar de orkestdirigent en dan weer naar mij. Op een gegeven moment wenkt hij mij. ‘Mariette, ik hoor mezelf niet zingen’. ‘Is niet erg’ zeg ik, ‘je doet het heel erg goed’. Tot stomme verbazing van zijn ouders zingt hij ‘s middags het concert helemaal mee. Alles met grote herriestoppers in de oren. Die gaan pas buiten uit.
(Column geplubliceerd in Vocaal Magazine)
