En dan sta je ineens met het Stadsjongenskoor op de voorpagina van NRC Weekend. Best groot als je het blad in je handen hebt! Met daarna een twee pagina’s groot artikel van Mischa Spel over zingen in coronatijd ( foto’s Eric Brinkhorst).
Ja, we ‘mogen’ sinds 1 juli weer zingen. Ook binnen op 1,5 meter in een zig-zag opstelling met voldoende ventilatie. Met het Stadsjongenskoor en Jong Vocaal Twente ben ik zo snel de scholen in juni weer open gingen buiten gaan repeteren, in het park. Ook de mannen van het Koninklijk Zutphens Mannenkoor kwamen afgelopen week weer fysiek bij elkaar. En natuurlijk werd er ook gezongen en zag ik alleen maar blije gezichten. Buiten zingen is niet ideaal, maar alles is beter dan niet zingen of thuis via Zoom nootjes instuderen.
Afgelopen maanden werd weer eens duidelijk dat mensen een diepgeworteld gevoel hebben om samen te zingen. En dan heb ik het niet alleen over het zingen in koren. Mensen zingen ook als ze feesten, uitgaan of hun favoriete club aanmoedigen. Hoe kun je zo’n uiting van saamhorigheid en emotie verbieden? Van de gedachte alleen al werd ik verdrietig. Gelukkig is het in Nederland zover niet gekomen. Dat het werd afgeraden voelde toch nog als een soort vrije keuze.
De mannenkoren die ik dirigeer gaan nu nadenken over verstandige opstellingen en zoeken geschiktere repetitieruimtes om in augustus weer te beginnen. Ik neem nu even de tijd om rustig na te denken over hoe we deze herstart gaan maken. Ik heb het samen muziek maken heel erg gemist. Het maakte me labiel en emotioneel. Ik wist niet dat dit zo diep zat. Met koren werken en muziek maken is zo’n vanzelfsprekend onderdeel van mijn leven dat ik het gewoon even vergeten was hoe waardevol het eigenlijk is. Dat is iets dat deze periode me geleerd heeft.
Het hele artikel is HIER te lezen.
