Bron: TC Tubantia 14 november 2005
Denekamp – Sint Nicolaaskerk, zondagmiddag. Het Oost-Nederlands Kamertjes Koor o.l.v Mariette Effing met o.a. de Missa Criolla van Ariel Ramirez. M.m.v. de tenor Sebastian Brouwer en het ensemble Macondo.
‘Eenvoudig. Direct. Deze muziek komt rechtstreeks uit het hart’, merkte de tenor Sebastian Brouwer onlangs over de Missa Criolla van Ariel Ramirez op in een interview in deze krant. De muziek zou de kloof naar het volk moeiteloos overbruggen en zelfs deuren naar een andere wereld kunnen openen. De musicus kwam superlatieven tekort en ik ging gisteren dan ook met hoog gespannen verwachtingen naar het concert van het Oost-Nederlands Kamertjeskoor, waarbij Brouwer de solopartij voor zijn rekening nam.
Die verwachtingen werden helemaal ingelost. Inderdaad een wonderschone compositie, die de klassieke en de lichte muziekwereld op authentieke wijze moeiteloos met elkaar vermengt. Je zou bijna vergeten dat er volgens velen een scherpe scheiding bestaat tussen die twee werelden. Dat Brouwer ervaring heeft met het vertolken van dit werk, er voor honderd procent achter staat en zichzelf volledig gaf, maakte de uitvoering helemaal bijzonder. Wat een passie en wat een natuurlijk stemgeluid. En niet te vergeten de inbreng van het Ensemble Macondo en het Oost-Nederlands Kamertjeskoor, dat op meerdere momenten de amateurstatus ontsteeg. Overigens gaf het koor ook blijk van professionaliteit in de (helaas) korte, Argentijnse composities die voor de mis op het programma stonden. Een uitstekend samengesteld programma, maar ik had het koor eigenlijk heel graag wat langer a capella horen zingen. Macondo, een groep die in wisselende bezetting muziek uit Latijns Amerika speelt, bracht ook enkele instrumentale composities ten gehore. Wat mij betreft is de kerk als podium voor deze muzikanten met hun karakteristieke panfluit en charango-geluid evenmin ideaal als een tochtend winkelcentrum. In een broeierig café zou de groep beter tot zijn recht komen, hoewel gezegd moet worden dat bij de begeleiding van de mis wel weer alles op zijn plaats viel. En dat er af en toe wel eens een snaar gestemd zou mogen worden, deed totaal geen afbreuk aan het geheel. Kortom: geen woord te veel, de opmerking over de kloof die overbrugd zou worden. Prachtig, vooral het Gloria.
Een half uur voor aanvang van het concert stond er al een file voor de deur die de parkeerplaats blokkeerde. De grote Sint Nicolaaskerk zat bijna vol en het applaus na afloop was niet van de lucht. Een dubbel en dwars verdiend applaus.
Nicolet Steemers
Bijna iedereen die bij de poll invulde dat hij een deuntje van kon fluiten van Edvard Grieg, zal ongetwijfeld de volgende 
Je zou denken dat de jongens hun krachten gingen sparen voor de grote voetbalwedstrijd van de dag erna, maar niets was minder waar. Om 2.00 uur waren er nog jongens vrolijk aan het babbelen alsof ze nooit in slaap zouden vallen. Ook mijn bekende slaapverwekkende verhaal over het pingpongballetje deed de taaiste non-slaper niet de das om. Dan maar met wat meer gezag en dat werkt natuurlijk altijd. 
Het werd 4-4 zodat penalty’s de eer van de jongemannen moesten redden. Alsof ze niet gevoetbald hadden stoven de jongens weer de speeltuin in. Daar gebeurde nog een ongelukje. Hoe het precies kwam weet niemand naar Ruud brak een teen! Snel naar het ziekenhuis dus en hij kwam in het gips, met krukken terug. Het avondeten was prima al dreven er hele rare dingen in de vla!!! Na het eten gingen de jongemannen onder leiding van Jaap op een speciale missie in het bos. We zagen ze alleen niet meer terug! Tegen 20.00 uur werd het jongenskoor in vier groepen verdeeld en gingen de groepen onder begeleiding na elkaar het bos in. Onderweg stond Jaap ergens en hij vertelde de jongens een vreselijk verhaal. Lars, een jongemannenkoorlid, was niet meer gezien sinds het jubileumconcert. Ze vreesden het ergste… De jongens moesten onderweg goed kijken en luisteren om aanwijzingen te vinden. Het was vreselijk spannend! Overal in het bos klonken enge geluiden, je zag ineens veel licht of er rende iemand keihard door het weiland! Het was echt heel erg donker en zowel de kinderen als de leiding schrokken zich regelmatig het apelazarus! Ruud liep in het gips, op krukken de tocht gewoon mee. Wat een bikkel!!!
Eenmaal op de boerderij was er gelukkig troostvoer. Dat ging er wel in. Later bleek dat het jongemannenkoor zelf ook bang was geweest zo alleen daar in het bos! De rest van de avond werden er nog wat spelletjes gedaan en lagen de jongens wonder boven wonder “op tijd” in bed en waren ze redelijk snel onder zeil. Het jongemannenkoor bleef samen met de leiding nog wat borrelen, dammen, Koehandel spelen, bier drinken en veel chips eten. Ver na middernacht kwamen de oudste jongemannen nog op het onzalige idee om naar een grote dancing in het dorp te gaan. Natuurlijk werd ik omgepraat om mee te gaan. Het was meer dan een half uur lopen en eenmaal aangekomen bleek het binnen zo druk dat ik de WC’s in ben gevlucht om op een zeker moment met moeite weer naar buiten te gaan. Inmiddels had ik de jongemannen gebeld die mij al aan het zoeken waren. Onder een werkelijk prachtige sterrenhemel waren we al snel weer ver weg van al dat lodderige uitgaansvee om terug naar de boerderij te lopen. Eenmaal daar aangekomen ben ik vrij snel gaan slapen maar de heren hebben het kennelijk erg laat gemaakt en nog eieren en hamburgers staan bakken in de keuken. 
