Het is wat macaber om bij de inwijding van het NationaalMuziekkwartier een requiem te laten klinken maar dit is wel een hele bijzondere: Requiem voor een levende van de componist Jacques Bank uit 1985. Ik heb het stuk afgelopen februari gehoord in Deventer en ik was volleding overompeld door de inhoud van de tekst en de kracht van de muziek. Ik heb over deze ervaring op mijn weblog geschreven:
De muziek van Jacques Bank grijpt je vanaf het eerste moment bij de keel en laat je pas aan het einde los. Het Libera me klonk als een guillotine door de kerk. Wat een afschuwelijke contrast tussen de betekenis van de tekst en het gebruik dat de melaatse werd geschoren en bedekt een zwarte doek. De tekst Kyrie eleison werd niet gezongen maar uitgeschreeuwd, als een ultieme uiting van machteloosheid en woede. Tijdens het Dies irae werd de melaatse op een draagstoel gezet met een zwart doek over zijn hoofd. De familie mag nog een maal naar hem kijken en daarna wordt hij naar het kerkhof gedragen waar hij vast in zijn graf moet gaan liggen. Er worden teksten uitgesproken en de priester strooit zand over zijn voeten. Zelden zo met bonzend hart naar een muziekstuk geluisterd. De hel op aarde… Bizar en luguber!
Aanstaande maandag 24 november om 20.00 uur in de Grote Kerk te Enschede heeft iedereen de unieke mogelijkheid om dit stuk nog een keer te beluisteren. De uitvoerenden: Consensus Vocalis, Nederlands AccordeonAtelier, Lodewijk Meeuwsen (spreekstem) en een ad hoc ensemble van het ArtEZ conservatoriumEnschede. De algehele leiding is in handen van dirigent: Klaas Stok.
