Vorige week zaterdag was de afsluiting van het project The air we breathe van Merlijn Twaalfhoven. In vier workshops had ik samen met Merlijn een koor klaargestoomd om het publiek uiteindelijk op het ‘verkeerde been’ te zetten. Er werden echte nootjes ingestudeerd maar de koorleden moesten ook leren improviseren. Maar niet zomaar improviseren. De zangers moesten tonen en ritmes overnemen waardoor niet alledaagse samenklanken ontstonden. Vijf solisten en een groep scholieren maakten het stuk uiteindelijk compleet en lieten samen met het koor het publiek na het concert in verbazing achter. Wat was er nu wel ingestudeerd en wat niet. Wie deed en nu wel mee en wie niet?
Voor mij zat de kracht van het project met name in de deelname aan het creatieve proces. Na de eerste workshop zaten de koorleden nog vol vragen maar gaandeweg liet iedereen de gebaande wegen steeds meer los en liet zich muzikaal verleiden tot iets nieuws. Iedereen had plezier en genoot van elkaar. Jong en oud trokken samen op en het was duidelijk dat de een meer zangervaring had dan de ander. Het was een bont gezelschap dat open stond voor een nieuwe muzikale ervaring. Maar toen tijdens de generale repetitie alle stemmen bij elkaar kwamen was ik ook ernstig onder de indruk van de prachtige compositie van Merlijn Twaalfhoven. Deze compositie staat niet noot voor noot uitgeschreven op papier. Voor een deel wel, maar de meerwaarde zit ‘m in de creatie van Merlijn op dat moment. Lastig om zijn muziek te omschrijven. Je moet het meemaken en dat kan op zaterdag 1 juni in de Domkerk in Utrecht.
The air we breathe. Instructie zaterdag 2 maart
Zie ook de bijdrage van Ingrid Bosman
