De nieuwe Zing Magazine is uit met daarin alweer mijn laatste column. Best jammer want ik vond het heel erg leuk om de columns te maken. Van te voren had ik gekozen om ze alle vier over mijn werk bij het Stadsjongenskoor Oldenzaal te schrijven. Ik heb erg veel leuke reacties op gehad, vooral van voor mij totaal onbekende mensen. Vaak gingen de reacties andere over het feit dat ik durfde te schrijven over dingen die niet goed gaan. Tsja, er gaat erg zo vaak iets niet goed! In mijn laatste column gebeurt er iets zeer pijnlijks maar met een redelijk happy end!
Eenarmige dirigent
"Er zit een scheurtje in je elleboog, we moeten toch even gipsen†zegt deverpleegkundige van de Eerste Hulp. ‘t Is toch niet waar denk ik, maar ik laat het gelaten over me heen komen want ik verga van de pijn. Toen ik gisteravond van de fiets viel dacht ik maar aanéén ding: aanstaande zondag. Het Stadsjongenskoor bestaat 90 jaar en geeft daneen groot concert. We zijn al maanden aan het voorbereiden en nu vijf dagenvoor het hele gebeuren… Tot mijn afgrijzen gaat mijn hele linkerarm vanafmijn vingers tot ver boven mijn elleboog in het gips en een uur later sta ikbuiten. Thuis bel ik de voorzitter en vertel hem dat ik alle taken overdraag maardat ik het concert wel ga dirigeren, met één arm. De dagen daarna zijn derepetities zwaar en onwennig voor mij als eenarmige dirigent. Ik moet nieuwemanieren moet zoeken om te laten zien wat ik wil. Op de dag van het concert benik moe. Mijn nek doet pijn, mijn rug en benen. Maar de jongens geven meenergie. Staan de hele dag klaar om me te helpen: dragen mijn tas, zetten de standaardklaar, glaasje water, stoel, helpen me in en uit mijn jas… Tijdens het concert kijkt het koor met groteconcentratie naar wat ik doe. Wat mis ik mijn linkerarm! Hij moet de inzettenaangeven, crescendo’s maken, het haar uit mijn gezicht strijken, accenten geven, muzikalelijnen sturen en de bladzijden omslaan. Ik merk dat links en rechts gewend zijnom samen te werken, ze kunnen niet zonder elkaar. Mijn ogen en mond nemen overwat links niet kan. Wat een uitzonderlijk expressief concert! Na afloop is ereen stamppotbuffet. Ook dat wordt voor me opgeschept en de worst in plakjesgesneden. Maar het feest gaat totaal aan mij voorbij. De dag daarna gaat hetgips er af.
