Tijdens de zomervakantie van 2008 kreeg ik een intrigerend mailtje. De hoofdredacteur van Zing Magazine was viavia op mijn weblog gekomen en vraagt me om van gedachten wisselen over devraag of ik columns of artikelen voor het blad wilschrijven. Zing Magazine is een tweemaandelijks vakblad voor (amateur)zangers, dirigenten en docenten. Daar heb ik dus meteen op gereageerd en in de nieuwste jaargang schrijf ik de column Solo voor Zing Magazine. Het is niet gemakkelijk om in pakweg 300 woorden iets te schrijven maar de eerste column is al gepubliceerd. Ik ben er erg trots op:
Guus
Wat een grandioze ervaring! Het Stadsjongenskoor Oldenzaalzingt in de opera Boris Godoenov van de Nationale Reisopera en reist langs allegrote theaters in Nederland. Vandaag is de laatste voorstelling in Den Bosch enwe mogen mee het podium op voor het slotapplaus. Bij de opera heerst eenijzeren discipline. Ook het slotapplaus is dus goed geoefend: op één lijnstaan, naar voren, naar achteren… Volgens afspraak ga ik met de jongens alvastbij de trap staan om achter het grote koor aan naar boven te gaan. Maar waar ishet grote koor? Door de speaker klinkt:Mariette en jongenskoor klaar staan voor applaus. Ik ga met de jongens toch viade trap naar boven: verkeerde kant toneel?! Hup, naar beneden, via een anderetrap naar boven, weg hier met diejongens, weer naar beneden, via de foyer, rennen, trap op… Eindelijk zijn wegoed. Dan ineens: Bammm dengedengedeng! We duiken ineen en met de vingers in deoren kijken we elkaar verschrikt aan. Staan we toch pal naast de klokken en degrote gong. Hoe is het mogelijk, normaal staan deze toch zo ver mogelijk vanhet toneel vandaan? Ik weet wat er nu volgt: Boris sterft en wat over blijft isalleen maar stilte… In dit decrescendo hoor ik ineens een ander geluid. Ikkijk snel om me heen. Het is de acht jarige Guus, helemaal in paniek en hijgilt het uit. Wat te doen? De opera eindigt immers pianissimo! Ik til Guus op,doe een hand voor zijn mond, ren met hem de kelder in en sluit de deur. Daarmag Guus zich eindelijk helemaal laten gaan: Ik wil naar mama toe! Wat eenfeestelijke afsluiting had moeten zijn eindigt voor Guus in mineur. Maar wateen wilskracht! Even later rent hij toch het podium op voor het applaus. Keurigop één lijn met de andere jongens, de tranen biggelen nog over zijn wangen.
