Sinds begin dit jaar schrijft ik de columns voor Zing Magazine, een tweemaandelijks vakblad voor (amateur) zangers, dirigenten en docenten. De tweede column is inmiddeld gepubliceerd.
‘Tsjonge, wat een applaus kregen we, het leek wel nooit testoppen’. Fluisterend en giechelend lopen de jongens door de catacomben van hetObceni Dum in Praag de weg terug naar hun kleedkamer. We doen mee aan eenkorenfestival en hebben net een concert gegeven in de prachtige Smetenazaal. ‘Hoordeje dat Bravo na het laatste lied? Hetpubliek ging zelfs staan…’. Met 14 jongens in de leeftijd van 15 tot 25 jaar opconcertreis naar Praag: dat staat garant voor korte nachten, behoorlijkehoeveelheden pils, veel plezier maar dus ook een heel goed concert opzondagochtend! Ik ben beretrots op de heren en ik hoor ze nu bulderend lachenin de kleedkamer naast de mijne. Ik geniet van de opgewonden stemming en ik schopmijn pumps uit. Ik heb het bloedheet, verlos mezelf van de panty en begin metomkleden. Ik sta net in mijn hemd als ineens de deur wagenwijd open gaat: ‘Oh, excusez- moi madame!’ en de man graaitnaar zijn colbert dat op een haakje hangt. Gelukkig heb ik mijn rok nog aan enin mijn gebrekkige Frans zeg ik dat het niet zo erg is. De man gaat over in hetEngels ‘Excellent work you do with your choir!’ . Verbaasd bedank ik hem voorhet compliment en hij gaat verder “You create such a nice relaxed sound withthe boys’. Van de weeromstuit begin ik Duits te praten en hij vervolgt met: ‘Esist so wichtig das Junge Männer singen heutzutage’. Ik besluit, ondanks dat ikschaars gekleed ben, toch maar op ’m af te lopen en hem een hand te geven. ‘You are a conductor too?’ vraag ik uitbeleefdheid. ‘Oh yes, nice to meet you’ zegt de man ‘I’m Denis Rouger, memberof the jury.’ Hij trekt zijn colbert aan, sluit de deur en laat mij sprakeloosachter.
