Jacob ter Veldhuis

Veldhuis_jacob_ter_2007_promofoto_kVandaag maakte hij weer een verpletterende indruk op me, de Nederlandse componist Jacob ter Veldhuis. Ter illustrastie van een interview was er een stuk van hem te horen op Radio 4. Jammergenoeg moest ik de auto uit op weg naar een koorrepetitie. Een alt die tegelijk met mij de parkeerplaats op reed was ook zo onder de indruk: "Had jij ook radio 4 aan? Wat is dat voor muziek!". Ik had eerder muziek van hem gehoord maar zoals dat soms gaat, het blijft hangen en je hebt er geen naam bij.

Jaob ter Veldhuis schrijft muziek voor gewone akoestische instrumenten maar dan met bestaande gesproken tekst erbij die hij als compositorisch element heeft verwerkt. Hij luistert naar deze tekst en schrijft die in noten, zowel toonhoogte alslengte, in de partituur uit. Het kunnen fragmenten zijn van heroine verslaafde hoeren uit de Jerry Springer Show, toespraken van tv dominees of politici of andere teksten van mensen aan de zelfkant van de samenleving.  Dit combineert hij vaak met tamelijk ongecompliceerde muziek. De tekst is dan op band te horen, wordt echt neergezet als deelnemend instrument samen met de akoestische musici. Vaak is er ook beeldmateriaal erbij wat het geheel natuurlijk nog treffender maakt. Juist de cominatie van de logische soms zoete muziek en het rauwe tekstmateriaal maakt deze muziek erg intrigerend. Ter Veldhuis is ongelooflijk populair over de hele wereld maar vooral in de V.S. waar zijn naam al snel werd verbasterd tot JacobTV.

Morgen is hij te horen in Enschede tijdens het Cross Linx Festival met de primeur van een filmisch gemonteerd muziektheater-werk over de zelfkant van deAmerikaanse samenleving: "Cities change the songs of birds". Het zijn originele soundbytes uit de wereld van daklozen,drugsverslaafden, pooiers, hoeren en gedetineerden. Gebaseerd op de door SteveReich ontwikkelde ‘speech melody’ zijn te horen: 4 saxofoons (MeteErker, Bart Wirtz, Miguel Boelens, Nils van Haften), drums, bas (Arend Niks enMick Paauwe) en harpiste Lavinia Meijer. Plus videos, lichtshowen live visuals van Jan Willem Looze en Jan Boiten.

Ik ga een kijkje nemen, als er nog kaarten zijn… en meer luisteren en zien van hem!

Zing Magazine: Guus

Tijdens de zomervakantie van 2008 kreeg ik een intrigerend mailtje. De hoofdredacteur van Zing Magazine was viavia op mijn weblog gekomen en vraagt me om van gedachten wisselen over devraag of ik columns of artikelen voor het blad wilschrijven.  Zing Magazine is een tweemaandelijks vakblad voor (amateur)zangers, dirigenten en docenten. Daar heb ik dus meteen op gereageerd en in de nieuwste jaargang schrijf ik de column Solo voor Zing Magazine. Het is niet gemakkelijk om in pakweg 300 woorden iets te schrijven maar de eerste column is al gepubliceerd. Ik ben er erg trots op:

Guus
Wat een grandioze ervaring! Het Stadsjongenskoor Oldenzaalzingt in de opera Boris Godoenov van de Nationale Reisopera en reist langs allegrote theaters in Nederland. Vandaag is de laatste voorstelling in Den Bosch enwe mogen mee het podium op voor het slotapplaus. Bij de opera heerst eenijzeren discipline. Ook het slotapplaus is dus goed geoefend: op één lijnstaan, naar voren, naar achteren… Volgens afspraak ga ik met de jongens alvastbij de trap staan om achter het grote koor aan naar boven te gaan. Maar waar ishet grote koor? Door de speaker klinkt:Mariette en jongenskoor klaar staan voor applaus. Ik ga met de jongens toch viade trap naar boven: verkeerde kant toneel?! Hup, naar beneden, via een anderetrap naar boven, weg hier met diejongens, weer naar beneden, via de foyer, rennen, trap op… Eindelijk zijn wegoed. Dan ineens: Bammm dengedengedeng! We duiken ineen en met de vingers in deoren kijken we elkaar verschrikt aan. Staan we toch pal naast de klokken en degrote gong. Hoe is het mogelijk, normaal staan deze toch zo ver mogelijk vanhet toneel vandaan? Ik weet wat er nu volgt: Boris sterft en wat over blijft isalleen maar stilte… In dit decrescendo hoor ik ineens een ander geluid. Ikkijk snel om me heen. Het is de acht jarige Guus, helemaal in paniek en hijgilt het uit. Wat te doen? De opera eindigt immers pianissimo! Ik til Guus op,doe een hand voor zijn mond, ren met hem de kelder in en sluit de deur. Daarmag Guus zich eindelijk helemaal laten gaan: Ik wil naar mama toe! Wat eenfeestelijke afsluiting had moeten zijn eindigt voor Guus in mineur. Maar wateen wilskracht! Even later rent hij toch het podium op voor het applaus. Keurigop één lijn met de andere jongens, de tranen biggelen nog over zijn wangen.