Stadsjongenskoor op kamp!

Afgelopen weekend was het eindelijk zover: het Stadsjongenskoor Oldenzaal ging op kamp. Vrijdagavond vertrokken alle jongens en jongemannen naar een kampeerboerderij in Reutum. De activiteitencommissie had de hele boel versierd met vleermuizen, spinnewebben, spinnen en andere enge dingen. Het was immers ook halloween! Opgewonden zochten alle jongens een slaapplaatsje op de zolder.De jongemannen en de leiding sliepen beneden. De eerste avond konden de jongens hun gang gaan, er werd gelezen, spelletjes gedaan, film gekeken maar vooral erg veel gelachen en uitgelaten gek gedaan. Je zou denken dat de jongens hun krachten gingen sparen voor de grote voetbalwedstrijd van de dag erna, maar niets was minder waar. Om 2.00 uur waren er nog jongens vrolijk aan het babbelen alsof ze nooit in slaap zouden vallen. Ook mijn bekende slaapverwekkende verhaal over het pingpongballetje deed de taaiste non-slaper niet de das om. Dan maar met wat meer gezag en dat werkt natuurlijk altijd.

De volgende dag werden er van allerlei spelletjes gedaan en was er ruim voldoende tijd om in de speeltuin te spelen. Na de lunch was het dan eindelijk zover: de grote jaarlijkse voetbalwedstrijd tussen de sopranen en alten om de Jan Vlutters Wisseltroffee. De laatste twee jaar was de beker steeds door de sopranen gewonnen dus de alten waren er erg op gebrand een goede partij te spelen. Het werd een spannende wedstrijd. Alhoewel de coach van de sopranen veel tactische wissels toepaste stonden de sopranen al snel achter. Toen Tim daarna ook nog geblesseerd uitviel met een zere teen, was het met de sopranen gedaan! Ik wijd dit aan een slechte voorbereiding. Het waren immers louter sopranen die ‘s nachts om 2.00 uur nog wakker waren! Voor het plezier mochten de alten daarna nog een wedstrijd spelen tegen het Jongemannenkoor. De jongemannen konden dat grut maar amper aan! Het werd 4-4 zodat penalty’s de eer van de jongemannen moesten redden. Alsof ze niet gevoetbald hadden stoven de jongens weer de speeltuin in. Daar gebeurde nog een ongelukje. Hoe het precies kwam weet niemand naar Ruud brak een teen! Snel naar het ziekenhuis dus en hij kwam in het gips, met krukken terug. Het avondeten was prima al dreven er hele rare dingen in de vla!!! Na het eten gingen de jongemannen onder leiding van Jaap op een speciale missie in het bos. We zagen ze alleen niet meer terug! Tegen 20.00 uur werd het jongenskoor in vier groepen verdeeld en gingen de groepen onder begeleiding na elkaar het bos in. Onderweg stond Jaap ergens en hij vertelde de jongens een vreselijk verhaal. Lars, een jongemannenkoorlid, was niet meer gezien sinds het jubileumconcert. Ze vreesden het ergste… De jongens moesten onderweg goed kijken en luisteren om aanwijzingen te vinden. Het was vreselijk spannend! Overal in het bos klonken enge geluiden, je zag ineens veel licht of er rende iemand keihard door het weiland! Het was echt heel erg donker en zowel de kinderen als de leiding schrokken zich regelmatig het apelazarus! Ruud liep in het gips, op krukken de tocht gewoon mee. Wat een bikkel!!!Eenmaal op de boerderij was er gelukkig troostvoer. Dat ging er wel in. Later bleek dat het jongemannenkoor zelf ook bang was geweest zo alleen daar in het bos! De rest van de avond werden er nog wat spelletjes gedaan en lagen de jongens wonder boven wonder “op tijd” in bed en waren ze redelijk snel onder zeil. Het jongemannenkoor bleef samen met de leiding nog wat borrelen, dammen, Koehandel spelen, bier drinken en veel chips eten. Ver na middernacht kwamen de oudste jongemannen nog op het onzalige idee om naar een grote dancing in het dorp te gaan. Natuurlijk werd ik omgepraat om mee te gaan. Het was meer dan een half uur lopen en eenmaal aangekomen bleek het binnen zo druk dat ik de WC’s in ben gevlucht om op een zeker moment met moeite weer naar buiten te gaan. Inmiddels had ik de jongemannen gebeld die mij al aan het zoeken waren. Onder een werkelijk prachtige sterrenhemel waren we al snel weer ver weg van al dat lodderige uitgaansvee om terug naar de boerderij te lopen. Eenmaal daar aangekomen ben ik vrij snel gaan slapen maar de heren hebben het kennelijk erg laat gemaakt en nog eieren en hamburgers staan bakken in de keuken.

Zondag ochtend had iedereen een nogal slaperig en redelijk rustig ontbijt. Eenmaal op gang gekomen hadden de jongens echter al weer een tomeloze energie en ze renden alweer de speeltuin in. Een aantal jongemannen was iets slechter te pas. Toen de jongens in de speeltuin waren waren ze stiekum weer op bed gaan liggen. Lang konden ze er niet van genieten. Onder het mom van ‘s oams n’en kerl, ‘s mons n’en kerl verder ze door kooroudste Jaap met veel kabaal wakker gemaakt want er moest weer een spel gespeeld worden. Jaap, die ook scoutingleider is, had een aantal erg leuke spellen voor de jongens voorbereid. De jongens hebben zich geweldig vermaakt! Om 14.00 uur konden de ouders hun toch wel afgematte kroost weer ophalen. Terwijl de ouders beneden koffie aan het drinken waren had Jaap tot slot op zolder in het donker nog een verassing voor de aspirant jongemannenkoorleden in petto.
Jan schrikt “onmeunig” van Dombo die hem wil opeten!!!

Concertreis Kringzingers

Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover: de Kringzingers gingen op reis naar Schiermonnikoog. De reis verliep voorspoedig alhoewel schiermonnikoogdeskundige Anneke zenuwachtig heen en weer liep in de bus, bang dat we de boot zouden missen. Uiteindelijk werd ze door de buschauffeur aangesteld als de vervanger van “Truus” en wist ze ons slinks en op tijd naar Lauwersoog te leiden.

Herberg Rijsbergen was gezellig en prima verzorgd. ‘s Avonds hadden we een heerlijk diner bij van der Werf met verassende intermezzi! Zo werd ik toegezongen en kreeg een een mooi kado in de vorm van een tegoedbon die ik kan inwisselen als ik een keer een mooe cursus of masterclass tegenkom! Zelf had ik ook iets voorbereid voor de oud- voorzitter en oprichter van het koor, Jan. Het koor zong het overbekende drinklied Tourdion waarna ik hem een Poulsard uit de Arbois aanbood. Het bestuur had ook niet stil gezeten en besloot die zelfde Jan ook nog eens toe te spreken en hem te benoemen tot ere-lid. Erg feestelijk allemaal.

Na het diner werden we om 22.00 uur in het Dorpshuis verwacht door het Shanty-koor voor een gezamenlijke repetitie. Aangezien de dirigent zelf niet kon, mocht de secretaris voor het koor staan. Hij hield duidelijk van een stevige aanpak en hij wist wat hij wou. Er waren twee gezamelijke liederen die ik mocht dirigeren en de mannen uit Schier moesten even aan me wennen. Ik verontschuldigde me voor het feit dat ik maar met een arm kon dirigeren waarna een van de Shanty-koorleden zijn stompje omhoog stak en zei: “Dat geeft niets, dat doe ik ook altijd”. De stemming zat er goed in. Ik vind het ontzettend leuk zo’n groep kerels te dirigeren. Hierna mochten de Kringzingers mochten onder leiding van Jan Berend The Pirate Song en Ketelbinkie mee repeteren. Dat ging prima.
Het Shanty-koor had echter nog meer in petto: de toegift voor het concert. De Kringzingers werden zomaar in het diepe gegooid en voordat ze het wisten zongen ze mee:

Hoog zijn de wolkenLaag is de vloerMooi zijn de meisjesMaar lelijk is de moer. De heren van de Kringzingers stonden er wat onwennig bij.

Na de repetitie ging iedereen al vrij vlot richting herberg, behalve de Schiermonnikoogdeskundige. Zij kent heel veel mensen op het eiland en die moest met iedereen nog een babbeltje maken. Zij kwam ver na middernacht stilletjes de herberg binnengeslopen.

Op zaterdag heb ik een mooie strandwandeling gemaakt. Veel vogels gezien waaronder eidereenden en van die giga wolken spreeuwen. Het was prachtig weer en ik heb genoten. Onderweg werd ik tot twee keer toe herkent als: “Kijk daar loopt onze dirigent!”Ik vond dat erg grappig en ook hartelijk. Eenmaal weer bij de herberg hadden we om 16.00 uur nog een repetitie. Het concert in het dorpshuis verliep erg goed. Altijd spannend om voor onbekend publiek te zingen. Er was toch wel sprake van een zekere cultuurclash en je weet niet hoe dat gaat uitpakken. De Kringzingers hebben zich van hun beste kan laten zien en zelfs nog een toegift gegeven. Het publiek was gewoon erg leuk en uitgelaten. Het Shantykoor is verassend goed en ontzettend leuk om naar te luisteren. Voor ieder lied geeft de voorzitter een inleiding waarin iets over de herkomst en de historie van het lied wordt verteld. De teksten zijn goed te verstaan en de mannen zingen echt vanuit hun hart, dat is prachtig te horen. In de pauze was er een verloting en ik had als gastdirigent de eer lootjes te trekken. Gaandweg de prijsuitreiking groeide ik in mijn rol en heb ik menigeen aan een mooie prijs geholpen. De liederen die door de twee koren gezamelijk werden gezongen oogsten veel applaus en gejoel. Natuurlijk werd het aan het eind van het concert een groot feest met Hoog zijn de wolken en laag is de vloer dat uitbundig door het publiek werd meegezongen. Ook de Kringzingers deden het dansje goed mee. Na het concert nog tot in de kleine uurtjes geborreld in van der Werf.

Zondag met een kleine groep een prachtige wandeling om het rif gemaakt. Dat wil zeggen vanaf de waddenzee langs de kunst, om de west en dan via de Badweg weer terug. Een heerlijke afsluiting van een geslaagd weekend met een memorabel concert.

Een ander deel van het koor ging fietsen en dan kom je elkaar geheid tegen.

Update: arm (2)

Afgelopen maandag opnieuw naar het ziekenhuis geweest voor mijn arm. Op de fiets! Ik had een paar dagen geleden al voorzichtig proberen te fietsen en dat ging redelijk. Drukke kruispunten doe ik maar even lopend met de fiets aan de hand. Op en af stappen gaat ook wat lastig maar waar een wil is, is een weg. De arts vond dat het herstel snel ging en dat ik maar goed moest oefenen om alle bewegingen weer te kunnen maken. Ik mocht ‘m nog niet zwaar belasten maar ik moet wel zorgen dat alles weer soepel gaat. Volgende week begin ik met fysiotherapie. Afgelopen dinsdag ook weer auto gereden en behalve parkeren gaat ook dat weer redelijk.

Dirigeren gaat nog niet echt lekker maar ik laat de arm zoveel mogelijk ‘meezwaaien’. Blaadjes omslaan kan ook weer, gelukkig dat scheelt zoveel! Inzetten aangeven gaat gewoon niet omdat juist de beweging van het ‘tikpunt’ nog pijn doet. Ook de kantelbeweging gaat nog niet dus van een crescendo aangeven is nog geen sprake. Op de piano kan ik al weer een simpel baslijntje spelen en volgens mij is pianospelen nu ook gewoon een goede oefening.

Verder gaan simpele dingen als lenzen indoen, haren wassen, in de neus peuteren, op je hoofd krabben, telefoon aan je oor houden en met mes en vork eten nog erg lastig. Ik voel me net de discuswerper uit Asterix: een zeer gespierde rechterarm en een heel slap dun linkerarmpje.

Reden dat ik niet toe kom aan mijn verslag van Schiermonnikoog is omdat er gewoon een stapel achterstallig werk ligt. Zo kan ik eindelijk weer mijn administratie doen en dat was nodig! Helaas ben ik er nog niet doorheen en moeten jullie wachten…

Even kijken of ik nog een foto heb.

Ik weet even niet meer hoe deze struik heet, maar degene die mee zijn geweest op excursie weten het vast wel. Er zat veel vitamine in!

Schiermonnikoog (2)


Bij de jachthaven Schiermonnikoog
Een vraag die me de laatste tijd steeds gesteld wordt is; waar ik de tijd vandaan haal om mijn weblog bij te houden. Nou, soms heb ik die tijd ook niet. Vandaar dat ik de spanning nog even opvoer en jullie het nog even moeten doen met een andere foto. Trouwens, het was prachtig weer voor de tijd van het jaar!

Concertreis Kringzingers

Zoals ik jullie al eerder schreef, het personeelskoor van de Universiteit Twente bestaat dit jaar alweer 15 jaar. Dit heugelijke feit wordt het hele jaar door uitbundig gevierd. Eerder dit jaar hebben we twee opnamesessies gehad voor de CD die we met subsidie van het College van Bestuur mochten maken. Deze CD zal op het lustrumconcert van 20 november in de Audiozaal van de Vrijhof worden gepresenteerd.

De Kringzingers hebben zichzelf ook een cadeau gegeven: namelijk een echt uitje. Morgen is het eindelijk zover. De Kringzingers gaan dit weekend op concertreis naar Schiermonnikoog. We zullen met z’n allen overnachten in Herberg Rijsbergen, dineren in Hotel van der Werf en zaterdagavond zullen we om 20.00 uur in het Dorpshuis samen met het Shantykoor Gin See To Heich een concert verzorgen. Naast liederen van de Klerk, Brahms en Schumann hebben we speciaal voor deze gelegenheid ook liederen uitgezocht die op een of andere manier het eilandgevoel verwoorden. De in houd teksten varieert van zee en strand, tot aan de liefde en, niet te vergeten, de drank.

In de bus zullen we van Anneke, de absulute Schiermonnikoogdeskundige van het koor, het volgende lied leren:

SukerJantjen liech tò sliepenMooi de hôle op ‘e dis,Mar op ‘t last da rupte Tryntjen:”‘k Lou dat ik in kueke mis”.Lytje Ruun, Lytje RuunTrooi kear reoun om Folkerts schuun;Lytje Ruun, Lytje Ruun,Trooi kear reoun om Folkerts schuun;Dat gaat vast een leuk weekend worden!

Update: Arm

Nauwelijks bijgekomen van de after-party van het concert van het Stadsjongenskoor mocht ik afgelopen week weer naar het ziekenhuis met mijn arm. Daar kwam ik in een behandelkamer, het leek wel lopendebandwerk. Iedereen daar had wel een gipsarm, enkel of been. Wel vier patienten werden tegelijk geholpen. Zorgvuldig werd mijn gips er afgeknipt. Oh, wat een heerlijkheid!!! De dokter keek even naar mijn zielige armpje, daarna in mijn dossier en zei dat ik meteen moest beginnen met oefenen. Geen gips meer maar voorzichtig buigen en strekken tot de pijngrens!

Opgetogen liep ik naar huis, maar ook wat onzeker. Want, wat kan ik nu wel en wat niet. De eerste paar dagen heb ik het nog erg rustig aan gedaan maar ik merkte al snel dat ik ongemerkt ook weer gewone bewegingen kon maken. Soms ga ik daarmee de fout in zoals die keer dat ik met mijn rechterhand de koelkastdeur open maakte en zomaar met links een fles witte wijn wou pakken…. Auw!

Wel is het me deze week gelukt om weer wat troep op mijn bureau op te ruimen. Ook kon ik de bladmuziek niet in de hoesjes en mappen krijgen en heb alles maar op een stapel gedonderd. Ik moest immers een concertmap maken… een zooi werd het! Ook de mappen en boeken kreeg ik niet meer in de kast, ik moest opassen dat ik daar weer niet over struikelde. Overal lag wel wat. Dit gold ook voor de was. De afwas wordt nu al bijna twee weken iedere dag door Egbert gedaan: hulde! Ook koken doet hij, boodschappen, voor chauffeur spelen en hij blijft maar lief en aardig! Dit terwijl hij het WK dammen in Amsterdam verslaat voor de Volkskrant.

Maar volgens één van de vele fysiotherapeuten die ik in mijn koren heb moet ik veel méér proberen, “kan geen kwaad” zegt Hedwig. Dat is erg mooi, ik ga mijn best doen. Ik zou al zo blij zijn als ik met links weer de blaadjes van mijn partituur kon omslaan. Aanstaand weekend heb ik alweer een concert op Schiermonnikoog met de Kringzingers in het kader van het 15 jarig bestaan van dit personeelskoor van de Universiteit Twente. Het zou fijn zijn als ik dan weer wat verder was.

Typen met links voelt nog niet goed. De shifttoets indrukken gaat nu weer. Voor de rest typ ik dit bericht met slechts één vinger.

De recensie

Op verzoek: Uit Dagblad Tubantia

Stadsjongenskoor negentig jaar jong

OLDENZAAL – Jubileumconcert door het Stadsjongenskoor o.l.v. Mariëtte Effing. In Plechelmusbasiliek en Stadhuishal, zondagmiddag. M.m.v. Aartje Disberg (piano), Hans Stege (orgel) en Ivette van Laar (sopraan).
Het Stadsjongenskoor uit Oldenzaal is negentig jaar jong. En dat is nu eens geen cliché. Waar veel knapenkoren het in de loop der jaren moesten afleggen tegen de moderne ontwikkelingen, bleef het Oldenzaalse koor overeind. Misschien niet alle jaren even fier, maar op dit moment valt er beslist leven in de brouwerij waar te nemen, dat hoort en ziet een kind.
Van het jubileumconcert was erg veel werk gemaakt. In de basiliek werd een programma met religieuze liederen geboden, waarbij ook rekening was gehouden met de keuze van de jongens zelf. Sinds jaar en dag schijnt de favoriet onder de zangertjes het ‘Tollite hostias’ van Saint- Saëns te zijn. Mijn persoonlijke favoriet is, zeker sinds dit concert, het ‘Pie Jesu’ van Lloyd Webber. Jesse Boere (een dijk van een stem) zong hierin solo, samen met de sopraan Ivette van Laar. Speciaal voor de gelegenheid was er een reünie georganiseerd voor oudleden van het Stadsjongenskoor en wie belangstelling had, kon ook meezingen in het projectkoor. De oudste deelnemer, de zesentachtigjarige Chris Loohuis versterkte het koor dan wel zittend, maar zong uit volle borst mee. Petje af voor het projectkoor dat in zo korte tijd een fraai uitgebalanceerde koorklank wist te bereiken. Die kwam vooral mooi tot zijn recht in het ‘Credo’ van Wilhelm Heinrichs. Na de pauze werd het feestelijke concert voortgezet in de stadhuishal, waar het Stadsjongenskoor, evenals het Jongemannen- en het Projectkoor lichte muziek ten gehore bracht. ‘The Rhythm of life’ van Cy Coleman swingde de pan uit en de broers Tom en Rik Wesselink lieten een puntgave cover van het Extreme-nummer ‘More than words’ horen. Hoe komt het nou eigenlijk dat het Stadsjongenskoor zo springlevend is? Natuurlijk, het fenomeen koorschool begint terug te keren en er ontstaat steeds meer een cultuur waarin het ook voor jongens ‘normaal’ is om te zingen. Maar het zijn denk ik vooral de mensen die zich voor het koor inzetten, zoals de sprankelende dirigente Mariette Effing – die ook veel tijd in werving steekt – en de enthousiaste pianiste Aartje Disberg, die de ideale voorwaarden scheppen onder welke de jongens zich ten volle kunnen ontplooien.
Nicolet Steemers


(Foto: Met dank aan www.iks.com)

Stadsjongenskoor geeft prachtig concert!


Ondanks alle pech van de afgelopen week liep het concert als een tierelier! De jongens en jongemannen hebben buitengewoon goed gezongen. Tijdens de generale repetitie en de voorbereidingen voor aanvang van het concert heb ik mezelf zoveel mogelijk ontzien om me helemaal te kunnen geven tijdens het concert. Zaterdag heb ik thuis nog ouderwets slagtechnisch zitten studeren op het dirigeren met één arm. Het vereist toch echt hier en daar wat aanpassingen. Het gedeelte voor de pauze in de Plechelmus ging erg goed. Op de foto hierboven zie je Ivette van Laar samen met Jesse Boere het Pie Jesu zingen van Lloyd Webber. Voor veel mensen een van de hoogtepunten van het concert. Er waren erg veel mensen in de Plechelmus, het hele middenschip zat vol! Na de pauze in de uitverkochte Stadhuishal ging het muzikale feestje nog op volle kracht door maar dan met wat luchtiger en swingender repertoire. We hadden twee toegiften afgesproken maar dat werden er drie. Vooral de jongens zelf konden er maar geen genoeg van krijgen! We hebben zeer veel complimenten gehad.

Na het concert was er een waar pizzafestijn voor de jongens en een borrel voor de mannen en genodigden. Het was berebezellig met te veel leuke dingen om allemaal op te schrijven. Moe en voldaan kijk ik terug op een dag waar ik ondanks de pijn en vermoeidheid met volle teugen van heb genoten.

Klin hier voor de recensie.

Eenarmige dirigent kan aardig uit de voeten.

Vanavond heb ik weer een generale repetitie gehad voor het jubileumconcert van hetStadsjongenskoor Oldenzaal. Het jubileum van het wordt aanstaande zondag 9 oktober gevierd met een bijzonder concert op twee verschillende locaties in Oldenzaal. Het concert begint om 15.00 uur in de Plechelmus Basiliek en na een ruime pauze wordt het concert vervolgd in het Stadhuis van Oldenzaal. Het geheel zal ongeveer om 17.00 uur afgelopen zijn. Na het concert is er een reünie van oud-leden.

Afgelopen zondag hadden we de generale repetitie van het gedeelte dat we in de Plechelmus Basiliek gaan zingen. Dit ging opperbest. Het is ook een groot feest om in zo’n prachtige akoestiek een concert te mogen geven. Meneer Velers de koster, die normaal niet zo scheutig is met complimentjes, glunderde van oor tot oor! De jongens hebben het prima gedaan. Nu het concert nog: ga ervoor jongens!

Afgelopen afgelopen zondag kon ik nog vol energie met mijn hele lijf dirigeren. Vandaag, op de generale van het Stadhuishal gedeelte, heb ik met mijn rechter arm geprobeerd mijn linker gipsarm te compenseren. Ik moet zeggen, het ging best goed! Veel morele en muzikale steun krijg ik van Aartje Disberg, de pianiste en Ivette van Laar, de zangdocente. Ook het bestuur van het koor staat continu klaar om me daar waar het moet te ondersteunen. Hulde aan iedereen die mee helpt! Wel kost het nog veel meer energie dan anders en ik zal aanstaande zondag ook goed moeten opletten hoe ik daarmee om ga. Ook de jongens zijn op een gewone donderdagmiddag wat minder geconcentreerd. Ze hebben al een hele dag school gehad en dan moeten zo bij mij nog anderhalf uur staan te zingen! Petje af daarvoor!

Wat ik vooral opvallend vond aan mezelf is dat ik met die mitella om mijn nek zelf niet lekker kan zingen en mijn algemene basishouding na een tijdje verkrampt. Ik ga dan een beetje krom staan en dat moet ik zien te vermijden. Ik zal dus echt, wil ik het goed en optimaal volhouden, af en toe daar waar het mogelijk is, moeten ontspannen. Omdat ik zo met die ene arm bezig ben, raakte ik herhaaldelijk uit mijn concentratie. Normaal is je rechterarm steeds bezig ‘de tactus’ (de maat) te slaan. Met je linkerarm geef je dan o.a. inzetten aan, de dynamiek en nuances in de tekst. In het geval van het jongenskoor gebaar je ook dingen als ‘opletten’, ‘recht opstaan’, ‘zit niet te klieren’, ‘mond open doen’ en ‘goed gedaan joh’ aan. Doordat ik ook dat nu allemaal met één arm moet doen raakte ik een aantal malen de weg kwijt in het stuk. Normaal weet je linkerarm dat de rechter bij de vierde tel is maar aangezien de rechter nu toevallig bezig was met het gebaar ‘recht opstaan’ wist hij niet meer of hij een één of een drie moest slaan. Loslaten wordt nu hét sleutelwoord. Alle techniek die ik heb moet ik overboord gooien en ik heb twee dagen nu om te wennen aan iets nieuws. Hier ga ik ook echt even rustig over nadenken en voor studeren.

Ook het projectkoor zal aan een eenarmige dirigent moeten wennen. Gelukkig heb ik met hen aanstaande zondag nog een generale repetitie. Ik denk dat ik met die club wel eens de grootste moeilijkheden kan tegenkomen omdat ze voor het merendeel a capella zingen. Hans Stege onze organist zal het zonder repetitie moeten doen maar volgens mij zijn organisten doorgewinterde probleemoplossers. Ik vertrouw dan ook op zijn uitstekende professionaliteit.

Dit zijn ze dan, de jongens en jongemannen van het jarige Stadsjongenskoor Oldenzaal:
GEFELICITEERD!