Afgelopen dagen was ik in Utrecht om het Holland Festival Oude Muziek te bezoeken. Niet de volle 10 dagen en ook niet als vrijwilliger, iets dat ik daarvoor wel zo’n 20 jaar heb gedaan. Dit keer ging ik twee dagen naar Utrecht voor de concerten, de oude muziek markt, uren lang in bladmuziek neuzen bij Broekmans en van Poppel , CD’ s zoeken bij Boudisque , en heerlijk door de stad wandelen. Utrecht is een geweldige stad, ik ben er erg graag. Het heeft me een flinke stapel bladmuziek opgeleverd, een paar CD’ s, nieuwe schoenen en de nodige inspiratie voor het nieuwe jaar.
Hoogtepunt was het concert van Accordone donderdag 31 augustus in de grote zaal van het Muziekcentrum Vredenburg. Het is sowieso een genot om daar naar een concert te gaan omdat de akoestiek perfect is, ook voor een klein ensemble. Accordone bestaat uit een organist/klavecinist, twee luit/barokgitaar spelers, een theorbespeler, een slagwerker en de tenor… Marco Beasley. Of wat Accordone ten gehore breng echt oude muziek is daar zijn de meningen nog wel eens over verdeeld. Veel van wat ze brengen heeft wel ergens een bron, de straten van Napels bijvoorbeeld, de traditionele muziek, volksmuziek, maar deze is niet vastgelegd in notenschrif. Marco Beasley en zijn ensemble improviseren vaak op deze thema’s of componeren nieuwe liederen in de geest van de oude meesters. Marco Beasley is een begrip in de oude muziek wereld, hij heeft een prachtige stem, hij is een fantastisch performer en bovendien erg aardig.
Het programma van afgelopen donderdag heette Via Toledo en stond geheel in het teken van de traditionele mzuiek van Zuid Italie. Bijna alle liederen van het programma zijn via mondelinge overleveringen bewaard gebleven, soms alleen de tekst. Accordone heeft in dit programma de tenor Guiseppe De Vittorio te gast, specialist op het gebied van de oude Zuid Italiaanse traditionele zang. Deze samenwerking levert een geweldig muzikaal spektakel op. Onmogelijk bijna om uit te leggen wat zo speciaal was aan deze avond. Simpele melodieen werden prachtig gezongen, een uitverkocht muziekcentrum was muistil tijdens liederen vol liefdesverdriet, de slagwerker gaf een minuten lange solo op een (soort) tamboerijn, de interactie tussen de twee tenoren was een genot om te zien, er werd met zo veel plezier muziek gemaakt en het was zo perfect. Ook de bewegingen op het podium waren functioneel en fantastisch uitgevoerd.
Het publiek was razend enthousiast. Geheel in de Italiaanse traditie gaf Accordone na het laatste lied nog zo’n vijf toegiften en na iedere toegift werd het publiek nog wilder. Marco Beasley weet precies wat het publiek wil. Er klonk gejuich, bravo, en er werd met handen en voeten geklapt. Het leek wel een popconcert. Oude muziek is alles behalve saai!
