Ja, ook in Kopenhagen is het warm en met warm weer in een hotel is het slecht slapen. Zo stond ik voor mijn doen vroeg op en was ik iets over negen uur al in Vrijstad Christiana waar alles nog in diepe rust was! Christiana is een soort enclave in Kopenhagen gesticht in 1970 toen wat verlaten militaire kazernes werden gekraakt. Sindsdien probeert de Deense regering van alles om de krakers te verwijderen maar dat is gelukkig nog steeds niet gelukt. Je zou het toch beter tot cultureel erfgoed kunnen verklaren van de jaren 70, een monument voor de hippie tijd. Alles wat daar je ziet is op het grensvlak legaal-illegaal en ondertussen hebben de bewoners van Christiana helemaal een eigen manier van leven opgebouwd. Er zijn eigenhandig prachtig mooie huisjes gebouwd, vaak van restmateriaal of als kunstuiting, er is een school, een "supermarkt", een kindvriendelijk gebied, een strand, niet te vergeten de Christiana bikes, dus ook een fiesenmaker, een kroeg, een kerk, een podium, een kampeerplaats en natuurlijk Pusher Street waar je "legaal"soft drugs kunt kopen en gebruiken. Als Nederlander kijk je daar natuurlijk niet raar van op, zelfs niet van de bonte verzameling mensen. Ik heb er maar even een kopje koffie gedronken in café Woodstock en om me heen gekeken. Daarna een lange wandeling gemaakt over de bastions, via trapjes, kleine paadjes, straatjes en ik bleef me verbazen. Natuurlijk, ook troep (waar niet!), maar ook zoveel mooie originele plekjes en wat een rust! Kopenhagen stad is clean, design, recht, geregeld, geen bomen… Christiana is een met de natuur, ineens hoor je weer vogels, het is speels, warrig, groen, grillig, artistiek… It opens your mind!
Daarna snel met de bus naar het Operaen waar ik net op tijd was voor het eerste concert van de dag. Tijdens het tweede concert viel meer te beleven, het publiek ging weer eens he-le-maal uit zijn dak. Het Indonesian Youth Choir, Cordana zorgde voor een wervelende show. De jongelui lieten zang en dans zien uit de vier verschillende culturen/geloven van Indonesië: Hindoe, Papoea, Christelijk en Islam. Vooral de Ismalitische "show"was geweldig. Een rij van jongens die heel dicht op elkaar op hun knieeën zaten vormden een soort "slang". Ze zongen en klapten perfect synchroon. Niet alleen in hun eigen handen maar ook in die van elkaar, op de grond, borst, rug enz. precies zoals we in de workshop body percussion hadden geleerd. Ondertussen deden ze iets waarbij je je ogen bijna niet kon geloven, ze vormde steeds een ander figuur door elkaars handen op een een bepaalde manier vast te pakken en ondertussen werd het tempo van de muziek steeds hoger. Moeilijk uit te leggen maar iedereen was laaiend enthousiast.
Een heel groot applaus was er ook voor de jongens en meisjes van het koor UCC Mwamba uit Oeganda. Het is het onlangs opgerichte koor van de organisatie I AM FAMILY. Zij helpen wezen en arme kinderen uit de sloppenwijken van Kampala. De organisatie zorg voor kleding, eten en een school. Sinds heel kort hebben ze dus ook een koor gestart en de eerste presentatie was dus op het WCSM. Een hele prestatie!!!
Daarna besloot ik eigenlijk een beetje te spijbelen omdat het zulk mooi weer was. Ik wou nog erg graag een wandeling maken door het havengebied zodat ik mijn hoofd een beetje leeg kon maken voor de avondconcerten. Tijdens het eten zat ik toevallig alweer naast Nederlanders, dit keer naast Drenten. "t Is toch niet te geloven. Na het eten het liep ik naar het verkeerde theater voor het concert. Om toch nog op tijd te kunnen zijn heb ik voor 1x maar zo’n bicycle taxi genomen. Dat is leuk, maar ook duur en je voelt je toch een beetje opgelaten in zo’n ding. Tijdens het concert van het Lund University Male Voice Choir merkte ik dat ik te moe was om te luisteren. Ik viel als het ware steeds een beetje in slaap en om te voorkomen dat ik daarbij lawaai ging maken ben ik in de pauze maar naar "huis" gegaan.
Morgen, de laatste dag van dit prachtige symposium!
