Auteur: admin

De grote afsluiting van Pécs Cantat vond vorige week zaterdag plaats op het podium aan de voet van de Dom. Het was de presentatie van de workshop Roundabout the wine voor mannenkoor en Sing and Sweet van Robert Sund. Dat je optredens met een koor in de buitenlucht goed moet uitversterken bleek ook maar weer eens uit dit concert. Een première van een heel moeilijk stuk plannen op zo’n buitenpodium is dan ook erg gewaagd. Het mannenkoor zong een stuk van Vladimir Berdovic voor mannenkoor, slagwerk en piano. Ze sloegen zich er erg goed doorheen. Er was heel erg hard gewerkt aan dit moeilijke, lange werk. Dirigent Tomás Latka is als dirigent een wildebras en dat was ook te zien op het podium. Hij had ook erg veel last van de wind die de blaadjes van zijn partituur telkens deed omslaan. Erg vervelend, zeker als je ook nog te maken hebt met allerlei maatwisselingen, accelerando’s, fermates en meer van die dingen die je als dirigent graag even met twee handen doet.

De rest van de werken gingen onder leiding van de Kroatische dirigent Vlado Sunko. Dit ging ontzettend goed maar het was wel erg jammer te horen dat er zoveel aan klank verloren ging op dit buitenpodium. Dat gold ook voor het optreden van de Sing and Sweet workshop onder leiding van Robert Sund . Alhoewel het erg leuk was om naar te luisteren ging er toch een groot deel van de totaalklank verloren. Maar wat een opvallend andere sfeer op het podium vergeleken bij alle andere presentaties! Dit koor stond niet stijf maar bewoog. Natuurlijk heeft dit met het soort muziek te maken maar zeker ook met de manier waarop Sund het geheel brengt. Hij maakt echt contact met het koor en met het publiek. Helemaal tot slot deed hij het stuk dat hij tijdens de Open Singing van een paar dagen geledenmet het publiek had ingestudeerd. Een slimme zet want dat werd natuurlijk een spetterende afsluiting.

Het tweede slotconcert was zaterdag in de aula van de medische faculteit van Pécs. Het was de afsluiting van de workshop Horatii Carmen. Het 113 koppige jeugdkoor zong werken van György, Kodály, Deák, Kodály en Bartók. Ze deden dit afwisselend onder leiding van dr. Péter Hoppal en Szabolcs Szabó. Helaas was de akoestiek is niet zo geweldig en daardoor kwam niet alles mooi tot z' n recht. Het klonk allemaal nogal droog en als je bij de repetities bent geweest kun je het verschil in klank goed horen. Wat me vooral erg opviel is dat het Hongaarse publiek een aparte manier van applaudisseren heeft, vooral als ze wat ze gehoord hebben mooi vinden. Eerst klappen ze in een normale chaos, net als in Nederland. Maar al vrij vlot klappen ze allemaal tegelijk in een bepaald tempo: in vieren. Daarna gaan ze samen over in een alla breve waarin ze een accelerando maken totdat het weer een chaos is. Daarna begint het hele proces opnieuw en dat herhaalt zich een paar keer . Dit is het "ijzeren applaus" volgens Katalin, een Hongaarse Nederlandse met wie ik veel optrek hier.

Het tweede deel van het concert was de afsluiting van de workshop The World of Béla Bartók. Eerst werden werken uitgevoerd voor vrouwenkoor en kamerorkest. Zo streng en ontoegankelijk ik de dirigent vond tijdens de repetitie, zo mooi vond ik 'm tijdens het concert dirigeren! Tijdens de werken met pianobegeleiding maakte de pianist grote indruk met zijn fantastisch spel. Dat had ik tijdens de repetities ook al gemerkt. Hij heeft zich ook zeer geliefd gemaakt bij de dames en meiden van het koor. Dat was aan het applaus en gejoel te horen toen hij aan het einde naar voren werd geroepen.

Het concert van gisteren was een hele speciale muzikale ervaring. Omdat het een nationale feestdag was in Hongarije, was het concert geheel gewijd aan Kodály. Als eerste stond de Psalmus Hungaricus op het programma,een prachtig gepassioneerd stuk. Het was heel erg warm in de kerk en veel dames in het publiek zaten voortdurend met een waaier in hun hand. Iets waar ik heel erg aan moest wennen.

Ook de 159 kinderen van de workshop Songs of angels zongen hun stukken tijdens dit concert. Jammer genoeg werd toen de kinderen opkwamen gezegd dat er alleen geklapt mocht worden, niet gejoeld want we waren in een kerk. Hierdoor ging er wat spontaniteit verloren in de reacties van het publiek maar de kinderen zongen desalniettemin fantastisch.

Maar toen daarna de eerste noten van het Budavári Te Deum door de kerk schalden was ik helemaal verkocht. Wat een kracht en overwicht heeft die Tillai en wat een minimum aan energie verspilt hij daarbij. Heel erg bijzonder.

Dirigent Ferenc Tóth bedankte trouwens bij het afgaan alle kinderen persoonlijk en gaf ze een schouderklopje. Dit duurde behoorlijk lang maar wat een fascinerende man is dit! Na het concert op de receptie had ik de eer even met hem te praten. Dat zal ik nooit vergeten. Wat een passie voor het muziekonderwijs heeft deze dirigent. Hij was dertig toen hij de zeventigjarige Kodály voor het eerst ontmoette tijdens een concert. Kodály heeft hem daarna geholpen een muziekschool op te zetten in Pécs.

Dit gesprek met Ferenc Tóth was een bijzonder einde van een memorabele avond.