<!– /* Font Definitions */ @font-face {font-family:Garamond; panose-1:2 2 4 4 3 3 1 1 8 3; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:roman; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:647 0 0 0 159 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:Garamond; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman";}@page Section1 {size:595.3pt 841.9pt; margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt; mso-header-margin:35.4pt; mso-footer-margin:35.4pt; mso-paper-source:0;}div.Section1 {page:Section1;}–>
In mei 1849 verbleef Richard Wagner gedwongen in Zwitserlandnadat hij het land was uitgezet vanwege het schrijven van wat politiekemanifesten. Daar verbleef hij in een huis van de familie Wesendock. Zijn liefdevoor Mathilde Wesendonck is ongetwijfeld de belangrijkste bron van inspiratie geweestom de vijf Wesendock Lieder te schrijven. Mathilde was mooi, vrouwelijk, intelligent en warm,eigenschappen die Wagner’s vrouw Minna niet scheen te hebben.
Het lied Im Treibhaus wordt de vergelijking gemaakt tussenhet verlangen van twee geliefden om samen te zijn, en de bladeren van deplanten die zich als verliefde armen om elkaar heen slaan. Er zitten ook veelverwijzingen in naar de ballingschap waarin Wagner leeft en het thuisloos zijn.Het lied Im Treinhaus geldt al een belangrijke voorstudie voor zijn operaTristan und Isolde. Het onder weer een prachtige vertolking door KirstenFlagstad.
Hochgewölbte Blätterkronen,
Baldachine von Smaragd,
Kinder ihr aus fernen Zonen,
Saget mir, warum ihr klagt?
Schweigend neiget ihr die Zweige,
Malet Zeichen in die Luft,
Und der Leiden stummer Zeuge
Steiget aufwärts, süßer Duft.
Weit in sehnendem Verlangen
Breitet ihr die Arme aus,
Und umschlinget wahnbefangen
Öder Leere nicht’gen Graus.
Wohl, ich weiß es, arme Pflanze;
Ein Geschicke teilen wir,
Ob umstrahlt von Licht und Glanze,
Unsre Heimat ist nicht hier!
Und wie froh die Sonne scheidet
Von des Tages leerem Schein,
Hüllet der, der wahrhaft leidet,
Sich in Schweigens Dunkel ein.
Stille wird’s, ein säuselnd Weben
Füllet bang den dunklen Raum:
Schwere Tropfen seh ich schweben
An der Blätter grünem Saum.
