Gisteren had ik een fantastische muzikale ervaring met Muziek Theater Transparant in de Stadsschouwburg Utrecht. "Solitude" is het resultaat van een opera cursus voor jongeren met de theatermuziek van Henry Purcell’s theater music. Het verhaal speelt zich af op de scheiding tussen realiteit en fictie. De thema in Purcell’s theatermuziek waren vanuit een erg hedendaags perspectief benadert. De personages verdwenen in een viruele wereld: Purcell in Second Life!
Eenjongen en eenmeisje zijn aan het chatten en maken hun eerste afspraakje. Dechatsessie zijn inclusief webcam te volgen op twee grote schermen diedeel uit maken van het toneel. Het meisjevraagt aan de jongen: "Wil je mijn held zijn?" Natuurlijk wil de jongendat. "Hoe wil je dat ik je noem" vraagt het meisje. De jongen heeftgeen idee. "Dan heet je Brutus", zegt het meisje. "Waarom"? Zegt dejongen. "Omdat je bruut bent" zegt het meisje. "Oh cool en wie ben jijdan" vraagt de jongen. "Ik wil alles zijn wat jij wilt en wil jij danmijn held zijn?" Het meisje bepaalt de regels en met deze gekozenkarakters gaan zeSecond Life in. Dit alles met muziek van Purcell en dat was werkelijkzo gaaf uitgewerkt. Inclusief de houterige bewegingen van de atavars,pasjes en zelfsdansjes. Na een tijdje raken de twee verloren in het spel en gaan weerchatten waarbij al snel wat onbegrip ontstaat . De jongen kan deemoties van het meisje niet volgen….meisje voelt zich eenzaam, wil van deze aardbodem verdwijnen… drama!
Iedereendie het chatten van de jongeren kent weet dat er nogal eensmeewarig tegen dit soort "nietzeggende" chatsessie aan wordt gekeken.Maar wie door deze schijnbare oppervlakkigheid heenkan kijken merkt dat het over hele wezenlijke volwassen emotiesgaat. Samen met de muziek van Purcell werd dit een erg ontroerendgeheel. Prachtig! En dit alles werd uitgevoerd door hele jonge mensen: goed gezongen en goed gespeeld. Het publiek was erg enthousiast en het applaus duurde dan ook erg lang.
Voor meer verhalen over de werkwijze van Transparant klik hier
