Categorie: Overig

Vandaag naar de Alumni  dag van de Universiteit Twente geweest.

De borrel was aardig, het eten was redelijk, en daarna was het wachten op een optreden van Ilse de Lange.

Ik had haar nog nooit live horen zingen. Op TV komt ze over als een erg leuk mens,  een Tukkerse met wat betreft muziek verstand van zaken.

Het is bijna niet te geloven wat voor verschil het maakt met hoe ze over komt als ze praat en als ze zingt. Ik was aan de grond genageld toen ze begon te zingen, werkelijk fantastisch! "Leuk dat jullie hier allemaal zijn" zei ze gortdroog, met een licht Twents accent " Ik wist niet dat jullie hier ook allemaal gestudeerd hadden". Daarna zong ze een giga rock nummer, met scheurende gitaren, een dijk van een stem in alle regionen, hoog, laag, gevoelig, rauw… een super professionele band,  loeihard maar natuurlijk goed uitgeregeld. Ik voelde mijn broekspijpen trillen tegen mijn benen. Niet alle muziek vond ik  geweldig, smaken verschillen, maar er zat prachtige dingen tussen. Naast rock, ook  verstilde liedjes die ze heel gevoelig wist te zingen. Een vakvrouw.

Het ziet er naar uit dat ik sinds kort een nieuwe collega heb!

Vidi is onlangs gepresenteerd op de Universiteit Twente en doet haar werk uitstekend. Bureau Culturele Zaken is zeer verheugd want ze is met deze nieuwe medewerker direct uit de financiële problemen. De dirigenten van Musilon , DVE en de Kringzingers zijn per direct ontslagen en vervangen. MSO  worstelt nog met het probleem dat Vidi geen stokje in haar hand heeft maar ook valt spoedig een verbetering in de verwachten. Bij SHOT heeft men echter grote problemen bij de aanstelling van de nieuwe dirigent.  Bij een eerste proefdirectie bleek dat er te snelle accelerandi en crescendi werden gemaakt. Vooral de trompet- en saxofoonsectie is onder Vidi niet te vertrouwen. De mannen  evaren een te grote opwinding tijdens het spelen en wachten op de gekuisde versie.

Hier meer over Vidi!

Enkele weken geleden belde mijn neefje Joris me op met een serieuze vraag. Hij had nu blokfluitles op school (groep 5) en wou eigenlijk wat meer tonen leren. Of hij bij mij een blokfluitles kon krijgen. De afspraak was snel gemaakt. Hij kwam bij mij en floot een aantal liedjes voor. Ik zag meteen dat hij de verkeerde (rechter) hand boven had, een veel voorkomende fout. Dat was een domper voor hem! Nu kon hij alles nog wel spelen, maar niet meer zo goed. De noodzaak om de linkerhand boven te doen werd snel duidelijk toen ik hem de F, de E, de D en de C (alles gaatjes dicht) leerde. Als je de verkeerde hand boven hem leer je de lage tonen nooit. Gezien zijn leerhonger zou hij het thuis wel goed  doen. Nog even wat liedjes met de F, de E, de D en de C voor hem uitgezocht en hij was helemaal de man.

Gisteren bleek het alweer tijd voor een tweede les.  De les vond plaats bij mijn ouders thuis. Zoals hij me zelf al had aangekondigd kende hij alle liedjes. Alles keurig ook mooi in de maat en met een mooie muzikale drive. Ik had er weinig op aan te merken. We hebben zelfs erg veel plezier gehad in het samenspel. Aan het einde van de les kwamen we tot de ontdekking dat we deel I van de methode uit hadden. Ik weet nog precies wat ik voelde op zijn leeftijd toen ik na een paar blokfluitlessen deel 1 en 2 van James Arden uit had en de rest van het jaar moest wachten op deel 3.  Ik heb Joris deel II maar vast mee gegeven met de helft van het boek als huiswerk om de lange zomervakantie door te komen.

Ook heb ik hem even de Fis geleerd zodat hij vandaag Er is er een jarig kan spelen voor zijn jongere broertje want die wordt vandaag 7!

Zojuist was ik via de radio getuige van het Wilhelmus dat live gezongen werd door de groep Replay voor aanvang van de voetbalwedstrijd Nederland- Kameroen. Het is zo ongeveer de lelijkste versie die ik ooit heb gehoord. Brrrr! Een heel akelig arrangement, vals met lange halen gezongen, veel te snel en met heel erg weinig gevoel voor het moment. Jack van Gelder deelde mee dat hij met kippenvel had geluisterd en dat hij het al in tijden niet meer zo mooi had gehoord. Ik hoop dat hij meer verstand heeft van voetballen.

Zo juist hoorde ik op het nieuws dat de politie bij een inval in een bordeel een peperdure Stradivarius heeft gevonden.

Dit doet me denken aan het programma Entertainment Live van Talpa. Ik zapte daar laatst langs toen Evert Santegoeds het had over de verfilming van het boek “Knielen op een bed van violen” . “Dat is toch een boek van Siebelink” zei de blonde presentatice. “Ja” zegt Evert “en het heeft ook al belangrijke prijzen gewonnen”. Zegt de blonde iets als: “Wat goed dat Paul Verhoeven dat gaat doen”. Evert valt haar bij in de trant van “en ik ben ook erg benieuwd hoe hij het gaat verfilmen want knielen op een bed van Stradivariussen is erg ongemakkelijk en wordt erg kostbaar”.

Het is al weer 6 jaar geleden dat tijdens de open dag van de muziekschool Winterswijk een telefoontje kreeg van Egbert. Wat gek, dacht ik nog, zou ik nog wat boodschappen moeten doen? Egbert wou me even rustig vertellen dat ik wel eens in een chaos terecht kon komen als ik straks naar huis reed. "Want er is hier een ramp gebeurd!" riep hij met een voor zijn doen hele rare klank in zijn stem. Pas toen hoorde ik de geluiden op de achtergrond van gillende sirenes en brandweerwagens. Er bleek een vuurwerkfabriek te zijn ontploft op een paar honder meter van ons huis. Ik besloot meteen naar huis te gaan en toen ik de muziekschool uit kwam zag ik al de enorme rookpluim. Ik moest toen nog 40 kilometer rijden, de rookpluim tegemoet. Het werd een bizarre tocht waarbij ik ter hoogte van Ahaus ingehaald werd door wel 20 brandweerauto’s en ambulances. Het 4 uur nieuws van radio 1 gaf geen krimp en pas toen ik Enschede naderde kon ik radio Oost ontvangen. Toen hoorde ik een zeer chaotisch verslag ter plekke en dat er zeer waarschijnlijk doden waren gevallen. Ik dacht: hoe kan dat nou in Enschede? Zulke dingen gebeuren altijd ergens anders in de wereld.In Enschede kwam in een bizarre situatie, mensen waren in de war en totaal ontredderd. Het verkeer zat vast, ik heb mijn auto ergens geparkeerd en ben bij een wildvreemde man achter op de fiets gesprongen richting huis. Onder de rood-witte linten door en toen zag ik pas dat overal de ruiten kapot waren. Hoe groot de schade was is me toen niet eens op gevallen. We konden door de rook en stof bijna geen hand voor ogen zien. Ik ben heel even in huis geweest om een allerdaags jurkje te pakken (ik had concert kleding aan) want Egbert wou zo snel mogelijk weg. Hij was bang dat de ammoniak tanken van de Grolsch fabriek het zouden begeven. Een gerucht dat nog uren bleef aanhouden.We zijn op de fiets naar mij broer gegaan om daar koffie te drinken. Uiteindelijk hebben we er een week gelogeerd.

Zie ook hier

Ben benieuwd of mijn zangjuf het maandag hoort. De akoestiek in mijn mond moet toch verbeterd zijn nu de achterste kies linksboven er uit is. Vanmorgen was het zover. Twee spuiten er in en toen trekken. Geen fijn gevoel. Ik heb de resten van mijn kies mogen aanschouwen en kon toen ook zelf concluderen dat er weinig meer van over was. Lijkt mij maar niets, tandarts zijn…

Om Mart Smeets en zijn collegae een beetje te helpen, vertel ik even wie die “solozanger” was die op grandiose wijze het Canadese volkslied zong tijdens de afsluiting van de Olympische Winterspelen in Turijn. Ik herkende hem meteen als de wereldberoemde Canadese tenor Ben Heppner .

Twee jaar geleden had Egbert het goede idee om naar een recital van deze man te gaan in het nieuwe Konzerthaus te Dormunt. Een fantastische avond hebben we gehad. Wat kan die man zingen en met welk gemak. Ben Heppner, een tenor met een enorme staat van dienst en een van de grootste tenoren van zijn tijd.

Er wordt flink gebouwd in het voormalig rampgebied in Enschede. Er zijn al veel mooie huizen klaar, nieuwe/oude straten zijn weer vol leven, en de eerste winkel opent voorzichtig haar deuren. Ook cultuureel is er al weer veel te beleven. Veel Enschedese kunstenaars hadden hun atelier in het rampgebied vandaar dat er bij de wederopbouw veel aandacht is voor kunst.

Vandaag heb ik de de multidisciplinaire groepsexpositiee “Tranformatie” bezocht in het Balengebouw te Roombeek Enschede. Zomaar nog een museum bij ons in de buurt op loopafstand. Op 600 vierkante meter ruige tentoonstellingsruimte is werk te zien van ruim 30 Enschedese kunstenaars. Het thema “Tranformatie” is uitgewerkt in foto’s, schilderijen, tekeningen, installaties, grafiek en multimedia. Inspiratiebron is de veranderende wijk Roombeek.

Zo’n oude fabriekshal levert al snel een ruig decor op voor de kunstwerken. Het in de jaren ’50 gebouwde Balengebouw was oorspronkelijk bedoeld voor de opslag van katoenbalen. Het maakte onderdeel uit van de katoenspinnerij De Bamshoeve die sinds 1896 op het terrein tussen de Lasondersingel, de H.B. Blijdensteinlaan, de Schurinksweg en de spoorlijn naar Lonneker gevestigd was.

Een prachtig gegeven was dat je naast de de kunstwerken een soort levende schilderijen zag: de ramen waardoor je naar buiten keek. De wederopbouw is nog in volle gang.

Verder vond ik het opvallend hoeveel bekenden in er vandaag tegenkwam zowel onder de kunstenaars als onder de bezoekers. Kennelijk ken ik onwillekeurig heel erg veel Enschedese kunstenaars en kunstliefhebbers. Erg leuk om iedereen eens tijdens een expostitie te ontmoeten en te beworderen in plaats van met ze te kletsen in het beroemde Bolwerk.

Er viel veel te zien.

De expositie is nog te bezoeken tot en met 26 februari. Toegang gratis.

Afgelopen woensdag is mijn vader 71 jaar geworden en vandaag had ik een vader-dochter dag in de keuken. Eerst hebben we de boel goed afgeplakt en heeft mijn vader de muren voorgestreken met Flevopol. Dan is het tijd voor een kopje koffie en een gezellig praatje. Daarna kon het grote mixen beginnen. Ik mocht emmers water aanslepen. In een kuip werd de Rotband met veel water tot een smeuïge massa gemaakt.

Met een zeer ervaren en ferme zwaai wordt de Rotband met de troffel op de muur aangebracht.

Daarna wordt de boel grof geëgaliseerd met een zogenaamd Zweeds mes en nog mooier glad gemaakt met een trapezium lat. Dit alles gebeurt heel precies en met veel gevoel.

Natuurlijk verwende ik mijn vader met een lunch met roerei en kon hij een uurtje rusten op de bank. De Rotband kon zo iets “aantrekken”. Daarna werd de boel nog wat mooier afgewerkt door een troffel met een soort spons er op waardoor er wat structuur in het geheel kwam.

Om 15.00 uur had hij de boel klaar en kon hij naar huis om zich op zijn weerhobby te storten. Het zijn namelijk spannende tijden voor meteorologen en weeramateurs. De Russische Beer gromt en laat zijn tanden zien. Zou het Grote Werk gaan beginnen? Klik ook hier!

We zijn zeer tevreden over het resutaat. Het droogt mooi!